ترجمه نهج البلاغه، ص: 46
حكم می دهد، سپس همان بر ديگری ارائه می شود او حكمی ديگر صادر می نمايد، آن گاه به نزد رهبری می روند كه مسند قضا را به آنان سپرده است او هم صحّت هر دو حكم را تصديق می نمايد! در حالی كه خدا و پيامبر و كتابشان يكی است. آيا خداوند آنان را به اختلاف دستور داده و آنان اطاعتش كرده اند؟ يا آنان را از اختلاف نهی فرموده و آنان از نهی او سرپيچی نموده اند؟ يا خداوند دينی ناقص نازل نموده و از آنان برای كامل نمودنش ياری خواسته؟ يا اين فتوا دهندگان در حكم شريك خداوندند كه می توانند به رأی خود حكم نمايند و بر خداوند است كه به حكم آنان رضايت دهد؟ يا خداوند دين كاملی فرستاده ولی رسولش- كه درود خداوند بر او و آلش باد- در تبليغ كوتاهی كرده؟ در صورتی كه خداوند می فرمايد:
«در كتاب چيزی را فرو نگذاشتيم» و می فرمايد: «بيان هر چيزی در آن است، و تذكر داده كه بعض قرآن گواه بعضی ديگر است، و اختلافی در آن نيست، و فرموده: «اگر اين كتاب از سوی غير خداوند نازل شده بود در آن اختلاف فراوان می يافتند.» قرآن ظاهرش زيبا، و باطنش عميق و ناپيداست، شگفتی هايش تمام نمی شود و غرائبش به پايان نمی رسد، و تاريكيها جز با قرآن از فضای حيات زدوده نمی شود.
19 از سخنان آن حضرت است
به اشعث بن قيس
امام بر منبر كوفه سخنرانی می فرمود، در ضمن گفتارش مطلبی عنوان كرد كه اشعث بر آن حضرت اعتراض نموده، گفت يا اميرالمؤمنين اين مطلب به زيان توست
