ترجمه نهج البلاغه، ص: 439

حكمت 20

و آن حضرت فرمود: از لغزش جوانمردان بگذريد، چه اينكه كسی از آنها نيست كه بلغزد جز آنكه خدايش دست گيرد و بلندش سازد.

حكمت 21

و آن حضرت فرمود: ترس قرين يأس، و كم رويی همراه با محروميت است.

فرصت به مانند ابر گذرا می گذرد، پس فرصت های نيك را غنيمت دانيد.

حكمت 22

و آن حضرت فرمود: ما را حقّی است اگر به ما داده شود (چه بهتر)، ورنه بر ترك شتران سوار شويم هر چند اين شبروی طولانی شود.

اين از سخنان لطيف و فصيح امام است. مفهومش اين است كه اگر حقّ ما داده نشود به مانند افراد از چشم افتاده خواهيم بود. و اين به خاطر اين است كه آن كه پشت سر راكب سوار می شود مانند برده و اسير و كسی است كه در مرتبه اينان است.

حكمت 23

و آن حضرت فرمود: آن كه كردارش او را به كندی حركت دهد، نسبش وی را سرعت ندهد.

حكمت 24

و آن حضرت فرمود: از كفّاره های گناهان بزرگ به داد دادخواه رسيدن، و اندوه اندوهگين را برطرف كردن است.

حكمت 25

و آن حضرت فرمود: ای پسر آدم، چون بينی خداوند سبحان نعمت هايش را پی در پی به سوی تو می فرستد در حالی كه او را نافرمانی می كنی از وی برحذر باش.

حكمت 26

و آن حضرت فرمود: كسی چيزی را در درونش پنهان نمی كند مگر اينكه از سخنان بی تأمّلش و از صفحات رخسارش آشكار می گردد.

حكمت 27

و آن حضرت فرمود: با بيماريت راه برو تا جايی كه با تو راه می رود.

حكمت 28

و آن حضرت فرمود: برترين زهد نهان داشتن زهد است.

حكمت 29

و آن حضرت فرمود: زمانی كه به دنيا پشت كرده ای و مرگ به تو روی نموده، به هم رسيدن تو و مرگ چه سريع است!