ترجمه نهج البلاغه، ص: 413

پوشاندی، به قراردادت وفا كن، و امان دادنت را به امانت رعايت نما، و خود را سپر تعهدات خود قرار ده، زيرا مردم بر چيزی از واجبات الهی چون بزرگ شمردن وفای به پيمان- با همه هواهای گوناگون و اختلاف آرايی كه دارند- اتفاق ندارند. مشركين هم علاوه بر مسلمين وفای بر عهد را بر خود لازم می دانستند، چرا كه عواقب زشت پيمان شكنی را آزموده بودند. پس در آنچه به عهده گرفته ای خيانت نورز، و پيمان خود را مشكن، و دشمنت را گول مزن، كه بر خداوند جز نادان بدبخت گستاخی نكند، خداوند عهد و پيمانش را امان قرار داده و رعايت آن را از باب رحمتش بر عهده همه بندگان گذاشته، عهد و پيمان حريم امنی است تا در استواری آن بياسايند، و همگان به آن پناه روند. بنابراين در عهد و پيمان خيانت و فريب و مكر روا نيست. عهد و پيمانی برقرار مكن كه در آن راه تأويل و بهانه و توريه و فريب باز باشد، و پس از تأكيد و استوار نمودن عهد و پيمانْ گفتار توريه مانند و دو پهلو به كار مبر، و نبايد در تنگنا افتادنت به خاطر اين كه عهد و پيمان خدا برای تو الزام آور شده تو را به فسخ آن به طور نامشروع بكشاند، چرا كه صبر تو در تنگنای عهد و پيمان كه اميد گشايش و برتری عاقبتش را داری، بهتر است از خيانتی كه از مجازاتش ترسانی و نيكوتر از اينكه از جانب حق مورد بازخواست واقع گردی به صورتی كه نتوانی در دنيا و آخرت از خداوند درخواست بخشش كنی.

پرهيز از خونريزی

از ريختن خون به ناحق برحذر باش، زيرا چيزی در نزديك ساختن انتقام حق، و عظمت مجازات، و از بين رفتن نعمت و پايان گرفتن زمان حكومت به مانند خون به ناحق ريختن نيست. خداوند در روز قيامت اول چيزی كه بين مردم حكم می كند در رابطه با خونهايی است كه به ناحق ريخته اند. پس حكومت را به ريختن خون حرام