ترجمه نهج البلاغه، ص: 362

راهت را برای تو روشن كرده، و به تو وانموده است كه عاقبت كارهايت به كجا می رسد، كه مركب زندگی را به منتهای خسارت و محلّ كفر رانده ای، نفس تو وجودت را به عرصه زيان افكنده، و در پرتگاه گمراهی انداخته، و در مهالك وارد نموده، و راهها را بر تو دشوار كرده است.

31 از وصيت های آن حضرت است

به حضرت مجتبی عليه السلام

(يا محمّد حنفيّه) كه در سرزمين

حاضرين به هنگام بازگشت از صفّين نوشته از پدری فانی، پذيرنده سختی های زمان، عمر پشت سر گذاشته، تسليم به روزگار، نكوهش كننده دنيا، ساكن سرای اموات، سفر كننده از آن در فردا، به فرزند آرزومند به آنچه به دست نمی آيد، سالك راه تباه شدگان، هدف امراض، گروگان ايّام، نشانه تيرهای مصائب، بنده دنيا، تاجر غرور، مديون مرگ، اسير مردن، همراه غصّه ها، همنشين اندوهها، هدف آسيبها، زمين خورده شهوات، و جانشين مردگان.

اما بعد، آنچه بر من معلوم شد از روی گرداندن دنيا از من، و سركشی روزگار بر من، و روی آوردن آخرت به من، مرا از توجه به غير خود و كوشش برای آنچه از من باقی می ماند و مرا سودی ندارد باز می دارد، جز آنكه چون از تمام انديشه ها جز انديشه نسبت به خود به يك سو شدم، و رأيم مرا تصديق كرد، و از هوای نفسم بازگرداند، و حقيقت كار برايم روشن شد، اين كار مرا به كوششی جدّی واداشت كه در آن بازيگری نيست، و به صدقی كه دروغ را به آن راهی نمی باشد. من تو را