ترجمه نهج البلاغه، ص: 345
15 هنگام برخورد با دشمن در وقت جنگ می فرمود:
خداوندا، دلهايمان به سوی تو كشيده، گردنمان به جانب تو دراز شده، چشمامان به تو خيره شده، قدمها به سوی تو به راه افتاده، و بدنها در راهت، به لاغری رسيده است.
خداوندا، دشمنیِ نهان ظاهر شده، و ديگهای كينه به جوش افتاده است. خداوندا، از نبود پيامبرمان، و زيادی دشمنان، و خواسته های پراكنده مان به تو شكايت می آوريم.
«پروردگارا، بين ما و دشمنانمان به حق حكم فرما، كه تو بهترين حكم كنندگانی».
16 با يارانش وقت جنگ می فرمود:
گريزی كه از پیِ آن برگشتن، و گردشی كه به دنبال آن حمله است شما را سخت نيايد، حقّ شمشيرها را ادا كنيد، پهلوی دشمن را به خاك رسانيد، نفوس خود را برای زدن نيزه كاری، و ضربت شديد شمشير تشويق كنيد، صداها را در سينه خاموش نماييد، كه برای دور كردن ترس و بددلی مؤثر است. به خدايی كه دانه را شكافت و انسان را به وجود آورد، اينان از روی حقيقت اسلام نياوردند، اسلامشان از روی ترس بوده و كفر را در درون خود پنهان داشتند، و چون يار و ياور يافتند آن را ظاهر نمودند!
17 از نامه های آن حضرت است
در جواب نامه معاويه
اينكه حكومت شام را از من خواستی، من آنچه را ديروز در اختيارت قرار ندادم امروز هم به دستت نمی دهم. اما گفته ات: كه «جنگْ عرب را به كام خود فرو برده، و از
