ترجمه نهج البلاغه، ص: 344

رويشان ببندی.

13 از نامه های آن حضرت است

به دو نفر از اميران لشگرش

مالك بن حارث اشتر را بر شما دو نفر و كسانی كه تحت فرمان شما هستند فرمانروا كردم، دستورش را بشنويد و از او اطاعت كنيد، و او را زره و سپر خويش قرار دهيد، چرا كه او از افرادی نيست كه سستی نمايد و به خطا و لغزش افتد و كندی كند جايی كه شتاب دورانديشانه تر است، و شتاب نمايد جايی كه كندی لازم تر است.

14 از وصيت های آن حضرت است

به لشگرش، پيش از ديدار با دشمن در صفّين

دست به جنگ نزنيد تا آنان شروع كنند، زيرا به سپاس خدا حجّت با شماست، و جنگ نكردن از سوی شما تا شروع جنگ از جانب آنان حجّت ديگری از شما بر آنهاست. دشمن چون به اذن حق پای به هزيمت نهاد فراری را به قتل نرسانيد، و ناتوان را آسيب نزنيد، و زخمی را نكشيد. و زنان را با آزردن به هيجان نياوريد گرچه متعرض آبروی شما شوند، يا به بزرگانتان ناسزا گويند، زيرا توان و جان و عقلشان ضعيف است.

زمانی كه در شرك بودند مأموريت داشتيم از آنان دست برداريم. و اگر در روزگار جاهليّت مردی زنی را با سنگ يا چماق می زد، او و فرزندانش را به اين عمل سرزنش می كردند.