فارسی
جمعه 10 فروردين 1403 - الجمعة 18 رمضان 1445
قرآن کریم مفاتیح الجنان نهج البلاغه صحیفه سجادیه

ترجمه نهج البلاغه، ص: 314

مال و سلب ثروت، و جايگاه غارت و هلاكت است. مردمش در سختی و رانده شدن به سوی مرگ، و عرصه ديدار و فراق اند. راههايش موجب سرگردانی، گريزگاههايش علت ناتوانی، و مقاصدش باعث نااميدی است. حصارهای استوارش اهل خود را به دست مرگ می سپارد، و منازل آن صاحبانش را دور می اندازد، و چاره انديشی نيست به امور آنان را ملول و خسته می نمايد. بعضی از دام هلاكت رسته ولی از دنيا زخم كاری خورده اند، گروهی با بدن پاره و پوست كنده شده، عده ای سر بريده، دسته ای خونشان به زمين ريخته، عده ای انگشت به دهن می گزند، برخی از شدت حسرت دست به هم می مالند، جمعی سر در گريبان فكرت فرو برده اند، جمعيتی بر اشتباه خود ندامت دارند، و پاره ای از نيّت خود برگشته، ولی راه چاره بر آنان بسته و مرگ ناگهانی در رسيده، و زمان خلاصی و رهايی تمام شده. هيهات هيهات، از چنگ شد آنچه شد، و رفت آنچه رفت، دنيا آن گونه كه خود می خواست سپری شد، و آسمان و زمين بر اهلش گريه نكرد، و به آنان مهلتی داده نشد.

234 از خطبه های آن حضرت است

كه گروهی از مردم آن را «قاصعه» (كوبنده متكبران) می نامند

اين خطبه حاوی مذمّت ابليس املعون به خاطر استكبار و ترك سجودش نسبت به آدم عليه السلام است، واينكه او اولين كسی است كه بر عدم پذيرش حق اصرار ورزيد، و پيرو خودخواهی شد، و اين خطبه مردم را از پيروی راه او برحذر می دارد.

ستايش خدا را كه لباس عزت و بزرگواری شايسته اوست، و اين دو صفت را نه







گزارش خطا  

^