ترجمه نهج البلاغه، ص: 312

و رسولش و اهل بيت پيامبرش در بستر بميرد شهيد از دنيا رفته، و اجرش بر خداست، و به ثواب عمل صالحی كه در نيّت داشته می رسد، و اين نيّت جای شمشير كشيدن او را پر می كند، زيرا هر چيزی را زمان مشخّص و مدّت معيّنی است.

233 از خطبه های آن حضرت است

باز هم در ستايش الهی و سفارش به تقوا

ستايش خدا را كه ستايشش در ميان آفريده ها آشكار است، و لشگرش پيروز، و بزرگيش والاست. او را بر نعمتهای پيوسته و بخششهای بزرگش سپاس می گزارم.

خداوندی كه بردباری حضرتش عظيم است پس عفو فرمود، و در آنچه حكم كرد عدالت نمود، و آنچه را می گذارد و گذشته است داند. خدايی كه آفريننده مخلوقات به علم خود، و پديد آرنده آنان به حكمت خويش است، بدون تقليد و تعليم گرفتن، و بدون پيروی كردن از نمونه ساخته شده صانعی حكيم، و بی هرگونه اشتباهی، و بی حضور هيچ جمعيتی. و شهادت می دهم كه محمّد بنده و فرستاده اوست، وقتی او را مبعوث به رسالت نمود كه مردم در دريای گمراهی غوطه ور بودند، و در گرداب حيرت موج می زند، مهار هلاكت، آنان را می كشيد، و بر قلوبشان قفلهای ظلمت بسته شده بود.

بندگان خدا، شما را به تقوای الهی سفارش می كنم، تقوايی كه حقّ خداوند بر شماست، و باعث حق شما بر خدا هم هست، برای دريافت تقوا از خدا كمك بخواهيد، و از تقوا برای گريز از عذاب خداوند مدد گيريد، كه قطعاً امروز تقوا سپر از بلا، و فردا راه بهشت الهی است، جادّه اش روشن، و پوينده اش سودبر،