ترجمه نهج البلاغه، ص: 310

232 از خطبه های آن حضرت است

در ستايش الهی و سفارش به تقوا

او را سپاس می گويم تا شكر بر نعمتش باشد، و برای ادای حقوقش از او كمك می طلبم، خداوندی كه ارتشش غالب، و بزرگواريش عظيم است. و شهادت می دهم كه محمّد بنده و فرستاده اوست، مردم را به طاعت خدا دعوت كرد، با جهاد در راه دين بر دشمنانش پيروز شد، همدستی دشمنان بر تكذيب او، و فعاليّتشان برای خاموش كردن نور آن حضرت او را از فعاليت در راه خدا متوقف نكرد. پس به تقوای الهی چنگ زنيد، كه رشته ای است با دستگيره ای محكم، و حصاری است كه بلندی آن دست نيافتنی است. بر مرگ و دشتواريهايش پيشدستی كنيد، و برای پذيراييش قبل از آنكه از در آيد آماده شويد، و پيش از فرود آمدنش مهيّا گرديد، زيرا قيامت نهايت كار است. مرگ برای عاقلان پندی كافی، و برای جاهلان زمينه عبرت است. پيش از درآمدن قيامت چنانكه خبر داريد اين امور است: تنگی گورها، شدّت اندوه و يأس، وحشت از جايی كه از آنجا بر احوال برزخ آگاه می شويد، ترس های پی در پی، جابه جا شدن استخوانها، كر شدن گوشها، تاريكی لحد، ترس از وعده عذاب، پوشيده شدن شكاف گور، و استوار شدن تخته سنگها بر سر قبر.

خدا را خدا را ای بندگان خدا، كه دنيا شما را به يك راه می گذراند، و شما و قيامت به يك رشته بسته ايد، گويا قيامت با نشانه هايش فرا رسيده، و با علامتهايش نزديك گرديده، و شما را بر صراط خود متوقف نموده، انگار با سختی هايش بر شما مشرف شده، و سينه بر زمين نهاده، و دنيا از اهلش جدا گشته، و آنان را از دامان خود بيرون افكنده، و تمام روزگار چون روزی بود كه