ترجمه نهج البلاغه، ص: 298

225 از سخنان آن حضرت است

ذِعْلَب يمانی از احمد بن قُتَيبه از عبداللَّه بن يزيد از مالك بن دِحْيَه روايت كرده كه نزد اميرالمؤمنين عليه السلام بوديم و سخن از اختلاف ظاهر و باطن مردم پيش آمد، حضرت فرمود:

مَبادی سرشتشان بين آنان تفاوت به وجود آورده، و اين به خاطر آن است كه قطعه ای بودند از زمين شور و شيرين، و درشت و نرم. پس اينان بر اساس نزديك بودنِ زمينشان به هم نزديكند، و به اندازه اختلاف خاكشان با هم متفاوتند. يك را صورتی زيبا ولی عقل كم، يكی ار قامتی بلند و همّتی كوتاه، يكی را عملی پاك و صورتی زشت، يكی را قامتی كوتاه و عقلی دورانديش، يكی را طبيعتی نيكو ولی خصلتی ناباب، يكی را دلی سرگشته و عقلی پريشان، و يكی را زبانی گويا و دلی تيز و دانا عنايت فرمود.

226 از سخنان آن حضرت است

كه به وقت غسل و تجهيز رسول خدا صلی الله عليه و آله بيان فرمود

پدر و مادرم فدای و باد ای رسول خدا، هر آينه با مرگ تو قطع شد چيزی كه با مرگ ديگران قطع نمی شود، و آن نبوت و احاديث دين و خبرهای آسمانی است.

ويژگی مصيبت تو چنان است كه تمام مصيبت زدگان عالم را نسبت به مصيبتشان به تسليت و آرامش نشاند، و عموميت مصيبتت در اين است كه دل احدی از مردم در مصيبت تو فارغ از غم نيست، و اگر نه اين است كه ما را به صبر امر، و از جزع نهی فرموده ای، هر آينه تا خشك شدن اشك چشم بر تو می گريستيم، و اين درد برای ما بی درمان می ماند، و حزن و اندوهمان هميشگی باشد، ولی اين همه در مصيبت تو