ترجمه نهج البلاغه، ص: 297

223 از سخنان آن حضرت است

به عبداللَّه بن زَمَعه كه از شيعيان بود و در ايام حكومت آن جناب به محضرش آمد و درخواست مالی كرد، فرمود:

قطعاً اين مال نه از من است نه از تو، بلكه غنيمت ملّت اسلام و اندوخته ايشان و نتيجه شمشير آنان در جبهه هاست. اگر با آنان در جهادشان شريك بودی تو را هم نصيبی همچون آنان است، وگرنه محصول زحمت آنان برای دهان ديگران نيست.

224 از سخنان آن حضرت است

در فضل اهل بيت و نكوهش زمانه خود

بدانيد زبان قطعه ای از انسان است، هرگاه آدمی عاجز از گفتار باشد زبان او را ياری ندهد، و اگر توانای بر سخن باشد، گفتارش مهلت ندهد. ما اميران كلاميم، و درخت سخن در ما ريشه دوانده، و شاخه هايش بر ما فروهشته است.

خداوند شما را رحمت كند، آگاه باشيد در زمانی هستيد كه گويای به حق اندك، و زبان از راستی بازمانده، و ملازم حق خوار گشته است. اهل زمان بر گناه مقيم اند، و بر سهل انگاری و مماشات متفق اند. جوانشان پرآزار، سالخورده شان گناهكار، دانشمندشان منافق، و گوينده شان چاپلوس است. كوچكشان بزرگشان را احترام نمی كند، و توانگرشان به بی نوايشان كمك نمی دهد.