ترجمه نهج البلاغه، ص: 296

آن را كهنه نمودند، اما مساكن آنان گورستان، و اموالشان ارث ديگران شد، كسی را كه نزد آنان رود نمی شناسند، و به گريه آنان كه بر آنان بگريند اهميتی نمی دهند، و كسی را كه آنان را صدا بزند جواب نمی دهند. از دنيا برحذر باشيد كه به شدّت غدّار و فريبنده و مكّار است، اندك می بخشد و سخت منع می كند، جامه سلامت می پوشاند و به زور و جبر برهنه می كند، راحتش دائم نيست، رنجش را پايان نمی باشد، و بلا و سختی اش آرام نگيرد.

از اين خطبه است در توصيف زاهدان

مردمی از اهل دنيا بودند ولی دلبسته آن نبودند، در دنيا بودند مانند كسی كه اهل آن نيست، به آنچه بصيرت داشتند عمل كردند، و به دفع آنچه از آن حذر داشتند شتافتند. در ميان اهل آخرت می گشتند، اهل دنيا را چنان می ديدند كه مرگ بدنهايشان را بزرگ می شمارند، اما آنان مرگ قلب های زندگان را بزرگتر می دانستند.

222 از خطبه های آن حضرت است

كه آن را در ذی وقار به هنگام حركت به بصره ايراد فرمود.

اين خطبه را واقدی در كتاب جَمَل ذكر نموده آنچه را پيامبر به آن مأمور شده بود بيان كرد، و رسالات پروردگارش را ابلاغ نمود، خداوند هم به وسيله او از هم گسيختگی های اجتماعی را نظام داد، و پراكندگی را به هم پيوست، و بين خويشاوندان پس از دشمنیِ كينه افكن در سينه ها، و كينه های آتش زننده در دلها، الفت ايجاد نمود.