ترجمه نهج البلاغه، ص: 286

باشد، و سختی هايی است كه عقول او در آن ناتوان است.

213 از سخنان آن حضرت است

كه آن را به وقت تلاوت آيه

«رِجَالٌ لَّا تُلْهِيهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَيْعٌ عَن ذِكْرِ اللَّهَ»

فرمود

خداوند پاك ياد خود را صيقل دلها قرار داد، كه گوش در پرتو آن پس از سنگينی می شنود، و چشم دلها بعد از نابينايی می بيند، و دلها از پی عناد با حق رام می شود. و خدای را- كه نعمتهايش ارجمند است- پيوسته در هر قطعه ای از زمان پس از قطعه ديگر و در روزگار خالی از پيامبران بندگانی است كه در عرصه گاه فكرشان با آنان راز می گويد، و در ذات عقولشان با آنان گفتگو دارد، اينان به نور بيداری در ديده ها و گوشها و دلها چراغ هدايت برافروختند، مردم را به ياد ايّام اللَّه می اندازند، و از مقام حق بيم می دهند، اين بزرگواران همچون راهنمايان در بيابانها هستند كه هر كه جانب راه راست گيرد راهش را بر او مدح و ثنا گويند، و به نجات مژده اش دهند، و هر كه در راست و چپ افتد طريقش را در نظرش نكوهش نمايند، و او را از هلاكت بترسانند اينان با اين ويژگيها چراغهای آن تاريكی ها، و راهنمايان نجات بخش از آن اشتباهاتند.

برای ياد خدا اهلی است كه آن ياد را به جای دنيا انتخاب كرده اند، هيچ تجارت و داد و ستدی آنان را از ذكر حق غافل نمی كند، روزگار خود را با ياد خدا به سر می برند، و با بيانهای بازدارنده از محرمات الهی به گوش غافلان بانگ می زنند، به عدالت فرمان می دهند و خود عامل به آنند، از زشتی نهی می كنند و خود از آن باز می ايستند، گويی رابطه خود را با دنيا بريده و در آخرتند و آنچه را بعد از دنياست