ترجمه نهج البلاغه، ص: 257

می ماند، و در صور دميده می شود، آن وقت هر روحی از بدن درآيد، و هر زبانی لال شود، و كوههای بلند و صخره های پابرجا درهم ريزند، و جای آنها را سراب موّاج و درخشان گيرد، آثار و بناهای چون زمينی نرم و همواره شود، آن روز نه شفيعی است كه شفاعت نمايد، و نه خويشی كه دفع رنج كند، و نه عذر و بهانه ای كه سود بخشد.

187 از خطبه های آن حضرت است

درباره بعثت پيامبر و گريز از دنيا

پيامبر را فرستاد زمانی كه نشانه ای از دين برپا نبود، و علامت روشنی وجود نداشت، و راهی آشكار نبود. بندگان خدا، شما را به تقوای الهی سفارش می كنم، و از دنيا می ترسانم، كه سرای كوچ و محلّ سختی و رنج است. ساكنش مسافر، و مقيمش جداشونده از آن است. اهلش را به حركت می آورد چنانكه طوفان سخت كشتی را در ميان امواج درياها به حركت می اندازد، گروهی غرق شونده، هلاك می شوند، و گروهی در دل امواج در مرز نجاتند، دامن بادها آنان را به اين سو و آن سو می برند، و بر مركب ترس و هول می رانند. آن كه غرق شد بازيافتنش ناممكن، و آن كه نجات يافت مسافر مرگ است.

بندگان خدا، اكنون عمل كنيد كه زبانها باز، و بدنها سالم، و اندامها فرمانبردار، و عرصه گاه كوشش و آمد و شد وسيع، و جولانگاه عمل پهناور است، پيش از آنكه فوت به سرعت در رسد، و موت بر شما وارد شود. آمدن مرگ را حتم بدانيد، و (بی كار) به انتظار آن ننشينيد.