ترجمه نهج البلاغه، ص: 254

تو، هر اجلی را وقت معيّنی است كه از آن نمی گذرد، و علّتی است كه از آن تجاوز نمی كند. باز ايست و ديگر اينچنين مگوی كه اين سخنی بود كه شيطان بر زبانت جاری ساخت.

185 از خطبه های آن حضرت است

درباره منافقين

خداوند را بر توفيقی كه در بندگی عنايت كرده، و از معصيت بازداشته سپاس می گوييم. و اتمام نعمت و چنگ زدن به ريسمانش را از او درخواست می نماييم.

و شهادت می دهيم كه محمد بنده و فرستاده اوست، آن وجود مباركی كه در راه خشنودی او در هر بلا و سختی فرو رفت، و از هر شربت بلايی جامی نوشيد، در حالی كه نزديكانش از او روی گرداندند، و بيگانگان بر دشمنيش اتفاق داشتند، عرب برای جنگ با او عنان گسيخته بود، و مركب ها را برای كارزار با او به تازيانه رانده بود، تا دشمنی خود را به ساحت مقدسش وارد كند، از دورترين خانه، و بعيدترين جايگاه.

بندگان خدا، شما را به تقوای الهی سفارش می كنم، و از اهل نفاق می ترسانم، چرا كه آنان گمراه و گمراه كننده اند، و دچار لغزش و لغزاننده اند. رنگ به رنگ می شوند، و به حالات گوناگون ظاهر می گردند، به هر وسيله كوبنده ای برای گمراه كردن شما متوسل می شوند، و در هر كمينگاهی كمين می گيرند. قلوبشان فاسد، و ظاهرشان پاك می نمايد. برای فريب مردم به دور از ديده حركت می كنند، و چون روباه در ميان جنگل انبوه از درخت می جهند. وصفشان به ظاهر دوای درد، و گفتارشان شفاست، امّا عملشان دردی است بی دوا. بر راحت مردمان حسد