ترجمه نهج البلاغه، ص: 242

180 از سخنان آن حضرت است

امام يكی از ياران خود را فرستاد تا از گروهی از سپاه كوفه كه قصد داشتند از ترس حضرت به خوارج ملحق شوند خبر بياورد، چون برگشت، حضرت پرسيد: آيا ايمن شدند و ايستادند، يا ترسيدند و كوچ كردند؟

عرضه داشت: بلكه كوچ كردند ای اميرمؤمنان. حضرت فرمود:

اينان را هلاكت باد، چنانكه قوم ثمود هلاك شدند. آگاه باشيد، هنگامی كه نيزه ها به جانب آنان نشانه رود، و شمشيرها بر سرشان فرود آيد از كاری كه كردند پشيمان شوند. شيطان امروز شكست و فرار ايشان را خواست، و فردا از آنان بيزاری جويد و رهايشان سازد. بيرون رفتن از مدار هدايت، و افتادن در گمراهی كوردلی، و از راه حق بازماندن، و طغيان و چموشی در مسير گمراهی، آنان را بس است.

181 از خطبه های آن حضرت است

از نَوف بِكالی روايت شده كه اميرالمؤمنين عليه السلام اين خطبه را در كوفه برای ما بيان فرمود، و به وقت ايراد خطبه به روی سنگی كه آن را جَعده فرزند هُبَيره مخزومی نصب كرد ايستاده بود، و جبّه ای از پشم بر تن داشت، و بند شمشير و كفش پايش از ليف درخت خرما بود. و پيشانی مباركش از سجده مانند پينه زانوی شتر می نمود، و بدين گونه آغاز سخن فرمود:

ستايش خدا را كه بازگشت خلق و عواقب امر به اوست، او را بر احسان عظيم، و برهان روشن و فراوانی فضل و نعمتش ستايش می كنيم، ستايشی كه به جای آوردن حقّش، و ادای شكرش، و نزديك كننده به ثوابش، و موجب حُسن مزيد