ترجمه نهج البلاغه، ص: 233

می داد، و يارانش را می راند. و اگر مظلوم بود می بايست از كشته شدنش مانع می شد، و نسبت به كارهايش عذر موجه اقامه می كرد. و چنانچه در ظالم بودن يا مظلوم بودنش ترديد داشت می بايست از او كناره گرفته به گوشه ای می خزيد و مردم را به او وامی نهاد. ولی او هيچ يك از اين سه كار را نكرد، و دست به كاری زد كه راهش شناخته نيست، و عذرهايی كه نسبت به آن اقامه می كند ناسالم است.

174 از خطبه های آن حضرت است

در پند و اندرز، و بيان نزديكی خود به پيامبر

ای بی خبرانی كه از شما بی خبر نيستند، و ای تاركان عهد حق كه از شما به طاعت عهد گرفته شده، چه شده كه شما را رويگردان از خدا، و روی آورده به غير او می بينم؟! به چهارپايانی می مانيد كه چوپان آنها را به چراگاه وباخيز، و آبشخور دردانگيز برده. علف چرانی هستيد كه برای بردن به قصاب خانه علفش می دهند، زمانی كه با او خوبی می كنند نمی داند از اين خوبی كردن به او چه هدفی دارند، روزش را روزگار، و سير شدنش را زندگی می پندارد. به خدا قسم اگر بخواهم هر كدام از شما را خبر دهم كه از كجا آمده و به كجا می رود و تمام امورش چه خواهد شد خبر می دهم، ولی می ترسم درباره ام دچار غلوّ شويد و مرا بر رسول خدا صلی الله عليه و آله تفضيل داده در نتيجه كافر گرديد.

اما بدانيد به خاصّان از ياران خود كه از خطر كفر و غلوّ در امانند اين مطالب را خواهم رساند. به خدايی كه پيامبر را به حق برانگيخت و او را به خلايق برتری داد، جز به راستی سخن نمی گويم، رسول خدا مرا به همه اين امور خبر داد، از هلاك هلاك شونده، و نجات نجات يافته، و عاقبت امر حكومت. هيچ حادثه ای بر من