ترجمه نهج البلاغه، ص: 224

در امر به الفت، و وصف بنی اميّه و ياران خويش

كوچكتران شما بايد به بزرگتران اقتدا كنند، و بزرگترهای شما بايد به كوچكترها مهربان باشند. همچون ستمكاران دوره جاهليت نباشيد كه نه دنبال فهم دين بودند، و نه برای شناخت خداوند تعقّل می كردند، داستان مردم جاهليت چون تخمی است كه در محل تخم گذاری شترمرغان پيدا شود، شكستنش گناه است، و وانهادنش باعث بيرون آمدن جوجه زيان رسان (زيرا ممكن است تخم مار سياه باشد).

از اين خطبه است (درباره بنی اميّه)

مسلمانان پس از اتفاق از هم جدا شدند، و از اصلشان پراكنده گشتند. گروهی از آنان (كه بر حق بودند) به شاخه ای دست آويختند كه شاخه به هر كجا متمايل شد آنها هم متمايل شدند. به زودی خداوند آنان را برای بدترين روز بنی اميه جمع كند، چنانكه پاره های ابر در فصل پاييز جمع می شوند، خداوند در ميانشان الفت ايجاد می كند، و آنان را همچون ابرهای متراكم متّفق می نمايد، آن گاه خداوند برای آنان درهايی می گشايد كه چون سيل از جای برانگيختنشان روانه می شوند، مانند سيل دو باغ مردم سبا، كه از آن سيل هيچ زمينی سالم نماند، و هيچ تپّه ای در برابرش تاب نياورد، و برپايی كوه و بلنديهای زمين جريان آن سيل را باز نگرداند.

خداوند آن مردم متّفق را در ميان درّه ها و رودخانه ها پراكنده می كند، آن گاه همچون چشمه سار در قسمتهای مختلف زمين روان می سازد، حقِّ از دست رفته گروهی را از گروه ديگر به كمك آنان می گيرد، و عدّه ای را به جای عدّه ديگر در شهرها قرار می دهد. قسم به خدا بنی اميه پس از برتری و حكومتشان آنچه در دست دارند آب می شود، مانند دنبه ای كه به روی آتش آب می شود.