ترجمه نهج البلاغه، ص: 197

موجودات بر ازلی بودنش دليل است، و به شبيه بودن آفريده ها با يكديگر نشان دهنده اينكه او را شبيهی نيست. حواسّ موجودات او را درك نمی كنند، و حجابها او را نمی پوشانند، چرا كه بين آفريننده و آفريده شده، و تعيين كننده حدود و محدود شده، و پروردگار و پروريده تفاوت است. يكتاست نه بر اساس عدد، و خالق است نه با حركت و رنج، شنواست نه با ابزار، بيناست نه با بر هم زدن چشم، حاضر است نا با مماس بودن، جداست نه با دوری مسافت، آشكار است نه به ديدن، پنهان است نه به لطافت و ظرافت. به غلبه و قدرت بر اشياء جدای از آنهاست، و اشياءِ جدای از اويند به فروتنی و بازگشت به او. آن كه توصيفش كند محدودش نموده، و آن كه محدودش كند به شمارَشش آورده، و آن كه او را به شمار آرد ازلی بودنش را ابطال كرده. آن كه بگويد چون است؟ وصفش را خواسته، و هر كه بگويد كجاست؟ برايش مكان قرار داده. دانا بوده وقتی كه معلومی نبوده، پروردگار بوده زمانی كه پروريده وجود نداشت، قادر بوده آن گاه كه مقدّر شده ای نبوده است.

از اين خطبه است

طلوع كننده ای طلوع كرد، و درخشنده ای درخشيد، و آشكار شونده ای آشكار شد، و كجی مستقيم شد، و خداوند قومی را به قوم ديگر، و روزی را به روز ديگر مبدل ساخت. به مانند آنان كه در خشكسالی به انتظار بارانند منتظر حوادث و دگرگونيها بوديم. امامان از اهل بيت از جانب خداوند تدبير كننده امور مردم، و مراقبان حق بر بندگانند. به بهشت وارد نمی شود مگر كسی كه آنان را بشناسد و آنان هم او را بشناسند، و به جهنّم وارد نمی گردد مگر كسی كه آنان را انكار نمايد و آنان هم او را از خود ندانند.