ترجمه نهج البلاغه، ص: 187

كار زشت شده و با آن الفت گرفته، و با بدی همدم و موافق گشته، تا جايی كه مويش بر كار زشت سپيد شده، و اخلاقش با گناه رنگ گرفته، آن گاه بر مردم هجوم نموده همچون دريای پر موج كه از آنچه غرق كند پروا نكند، يا همچون آتشی كه در گياه خشك افتد و به آنچه سوزاند اعتنا ننمايد.

كجايند عقلهای روشنی جو از چراغهای هدايت، و ديده های نظر كننده به نشانه های تقوا؟! كجايند قلوبی كه به خداوند سپرده شدند، و با آنها بر طاعت حق پيمان بسته شد؟! اين مردم بر متاع دنيا ازدحام كردند، و برای به دست آوردن حرام بر يكديگر بخل و كينه ورزيدند، نشانه های بهشت و جهنّم برای اينان برافراشته شد، اما روی از بهشت برگرداندند، و با اعمالشان به آتش روی آوردند، پروردگارشان آنان را دعوت نمود ولی اينان فرار كرده و به حق پشت كردند، و شيطان آنان را فرا خواند، و اينان اجابت كرده به او روی آوردند.

145 از خطبه های آن حضرت است

در فنای دنيا و نكوهش بدعت

ای مردم، شما در اين دنيا نشانه تيرهای مرگ هستيد كه بر آن می نشيند، در گلو با هر جرعه آبی جَستنی است، و با هر لقمه ای استخوانی گلوگير. به نعمتی نمی رسيد مگر اينكه نعمتی را از دست می دهيد، و روزی از عمر به شما داده نمی شود مگر اينكه روز ديگری از عمر نابود می گردد، و اضافه در روزی برای او تازه نمی شود مگر به تمام شدن آنچه قبلًا روزی او بود، و اثری برايش به وجود نيم آيد مگر آنكه اثری ديگر از او بميرد، و چيزی برای او تازه نمی گردد مگر آنكه تازه ای از او كهنه شود، و خوشه و نهالی برای او بر پا نمی گردد، مگر آنكه درو