ترجمه نهج البلاغه، ص: 173

و حيله اش فراگير گشته، و به دست آوردن شكار برايش ممكن شده است. به هر طرف كه می خواهی به مردم نظر كن، آيا جز نيازمندی كه مشقّت تهيدستی بر دوش اوست، يا ثروتمندی كه نعمت خدا را كفران می كند، يا بخيلی كه از بخل ورزيدن در حقوق الهی ثروت به دست آورده، يا سركشی كه انگار گوشش از شنيدن موعظه كر است كسی را می بينی؟ خوبان و صالحان، و آزادمردان و سخاوتمندان شما كجايند؟ پرهيزكاران در كسب، و پاكيزگان در راه و روش چه شدند؟ مگر همه آنان از اين دنيای پست و زندگانی زودگذر ناگوار كوچ نكردند؟ و مگر جز اين است كه شما در ميان جمعی مردم بی مقدار و پست بجا مانده ايد كه به خاطر پستی آنان و وجوب اعراض از ذكرشان لبها برای سرزنش آنها به هم نمی خورد؟ ما همه از خداييم و همه به سوی او باز می گرديم.

فساد آشكار شد، نه انكار كننده ای تغيير دهنده، و نه بازدارنده ای كه خود آلوده نباشد ديده می شود. آيا با اين وضع نكبت بار می خواهيد در جوار قدس حق قرار گيريد، و سرافرازترين دوستان خدا باشيد؟! هيهات، خدا را نسبت به بهشتش نمی توان فريفت، و جز به طاعتش امكان رسيدن به خشنوديش نيست. لعنت خدا بر آمران به معروفی كه خود تارك معروف اند، و ناهيان از منكری كه خود آلوده به منكرند.

130 از سخنان آن حضرت است

به ابوذر رحمه الله هنگامی كه او را به ربذه تبعيد كردند

ای ابوذر، قطعاً تو برای خدا به خشم آمدی، پس به همان خدايی كه برای او غضب كردی اميداوار باش. اين مردم از تو بر دنيای خود ترسيدند، و تو بر دين