ترجمه نهج البلاغه، ص: 147

به گروهی نعمت بخشد، و از گروه ديگر انتقام گيرد.

فرمانبرداران را در جوار خويش پاداش دهد، و در خانه بهشتش جاودانه دارد، خانه ای كه مقيمانش از آن كوچ نكنند، و احوالشان تغيير ننمايد، و اندوه و ترس به آنان رو نياورد، و بيماری به آنان نرسد، و خطرات متوجّه آنان نشود، و سفری آنها را از خانه خود بيرون نبرد.

اما اهل گناه را به بدترين خانه وارد سازد، و دست آنها را با غل به گردنشان ببندد، و سرشان را به پايشان گره زند، و پيراهنی از ماده بدبو، و جامه ای از پاره های آتش به آنان بپوشاند، در آتشی كه حرارتش بسيار شديد، و درِ آن به روی اهلش بسته است، آتشی كه هيجان و فرياد و زبانه ای بلند دارد، و نعره اش هول انگيز است، مقيمش بيرون نرود، و از اسيرش غرامت قبول نگردد، و زنجيرهايش گسسته نشود، نه آن خانه را مدتی است كه سرآيد، و نه آن دوزخيان را اجلی كه به پايان رسد.

قسمتی از اين خطبه درباره پيامبر صلّی اللَّه عليه وآله

رسول حق دنيا را حقير و كوچك شمرد، و بی مقدارش دانست و نزد ديگران خوار نمود، می دانست كه خداوند با اختيار خود دنيا را از او دور كرد، و به خاطر حقارتش آن را برای ديگران گشاده ساخت. پس او با قلبش از دنيا روی گرداند، و يادش را از باطن خود ميراند، و عاشق غايب شدن زينش از مقابل خود بود، تا از آن لباسِ آرايش نگيرد، يا اقامت در آن را هوس ننمايد. در رساندن احكام از جانب خدا برای قطع عذر مردم كوشيد، و برای مردم با ترساندن از عذاب خيرخواهی نمود، و با مژده هايی كه داد، به بهشت دعوت فرمود و با تهديدهايی كه كرد از آتش ترساند.