ترجمه نهج البلاغه، ص: 104

86 از خطبه های آن حضرت است

در وصف پرهيزكاران و فاسقان و مقام خاندان نبوت

بندگان خدا، محبوبترين بندگان در پيشگاه خداوند بنده ای است كه خداوند به تسلّط بر نفسش، او را ياری داده، پس اندوه را شعار خود كرده، و خوف از عذاب را تن پوش خويش قرار داده، از اين رو چراغ هدايت در دلش روشن شده، طاعت و عمل برای روز مرگ آماده كرده، پس روز قيامت را بر خود نزديك، و سختی را بر خويش آسان نموده است. انديشه كرد و بينا شده، ياد حق كرد و كوشش بيشتر نمود، از آب گوارای معنويت كه راههای ورودش برای او هموار شده بود سيراب شد، و با اولين مرتبه نوشيدن هم سيراب گشت، و به راه راست و هموار رفت.

لباسهای شهوات را از وجودش به در آورد، و از تمام غم ها جز غم طلب رضای دوست خالی شد، در نتيجه از صفت كوردلی و مشاركت با ارباب هوا بيرون آمد، و وجودش كليد درهای هدايت و قفل ابواب گمراهی شد. راهش را شناخت، و وارد سلوك مسير حق شد، نشانه های هدايت را فهميد، و درياهای خطرات را پيمود و پشت سر گذاشت، از دستاويزها به استوارترين، و از ريسمانها به محكم ترين آنها چنگ زد، و در يقين به مانند روشنی آفتاب است. در بلندترين امور، در زمينه دستگيری واردان و پاسخ اهل سئوال، و برگرداندن هر فرعی به اصلش وجود خود را برای خدا قرار داد. او چراغ تاريكی ها، كاشف امور مشتبهه، كليد مبهمات، دفع كننده مشكلات، و راهنمای بيابانهای گمراهی است. می گويد و می فهماند، ساكت می شود و سالم می ماند. عملش را برای خدا خالص كرد و خدا هم او را برای خود اختيار نمود، پس او از معادن دين خدا، و ميخ های زمين