ترجمه مفاتيح الجنان، ص: 202

و هرگز به آنان ستم نشود.

المناجات الرابعة: مناجاة الرّاجين

مناجات چهارم: رازونياز اميدواران

به نام خدا كه رحمتش بسيار و مهربانی اش هميشگی است

ای آن كه هرگاه بنده ای از او بخواهد عطايش كند، و هرگاه چيزی را كه نزد اوست آرزو كند به آرزويش برساند، و زمانی كه به او روی آور مقرّب و نزديكش كند، و گاهی كه تظاهر به گناه كند گناهش را پرده پوشی نمايد، و آنگاه كه بر او توكل نمايد او را بس باشد و كفايت كند، خدای من كيست كه بر آستانت وارد شده و خواهان مهمان پذيری ات باشد و تو از او پذيرايی نكرده باشی، و كيست كه مركب حاجت را با اميد به سخاوتت به درگاهت خوابانده باشد و تو احسانش ننموده باشی آيا خوشايند است كه از درگاهت با محروميت بازگردم، درحالی كه جز تو سروری كه به احسان متصّف باشد نشناسم، چگونه به غير تو اميد بندم درحالی كه هر خوبی به دست توست، و چگونه جز تو را آرزو كنم درحالی كه آفرينش و فرمان خاص تو است، آيا اميدم را از تو ببرم درحالی كه از روی احسان آنچه كه از تو نخواستم به من عطا فرمودی يا آيا به مانند خودم محتاج می كنی درحالی كه به رشته محكمت چنگ می زنم، ای آن كه قصدكنندگان به رحمتش خوشبخت شدند، و آمرزش خواهان به انتقامش بدبخت نشدند، چگونه فراموشت كنم كه هميشه به يادم بوده ای، و چگونه از تو غافل شوم كه تو نگهبانم هستی، خدای من دستم را به دامن كرمت آويختم، و برای رسيدن به عطايت سفره آرزويم را گستردم،