ترجمه مفاتيح الجنان، ص: 1101

در بعضی از آداب و دعاهای مربوط به مرگ

بدانكه چون بر كسی آثار مرگ نمايان شود، اول كسی كه بايد به احوال او بپردازد، خود شخص است كه سفر آخرتی ابدی در پيش دارد، و برای او در خود آن سفر توشه لازم است. اوّل چيزی كه برای او ضرری است، اقرار به گناه و اعتراف به تقصير و ندامت از گذشته ها و توبه كامل و تضرع و زاری به درگاه جناب مقدّس ايزدی كه از گناهان گذشته او درگذرد، و در احوال و هول و هراسی كه در پيش دارد، او را به خود و ديگران وا مگذارد. پس بايد كه متوجه وصيت شود، و حقوق خدا و خلق و آنچه را بر ذمّه اوست ادا كند، و به ديگران وا گذار نكند كه پس از مردن بی اختيار می شود، و به حسرت در اموال خود بنگرد، و شياطين جن و انس، اوصيا و وارثان او را وسوسه ها كنند، و از اينكه ذمّه او را از حقوق آزاد كنند مانع شوند، و برای او چاره ای نشود، و حسرت و ندامت سودی نبخشد. پس به اندازه ثلث مال خود برای خويشان و صدقات و خيرات و آنچه مناسب حال خود می داند وصيت كند، كه اضافه بر ثلث را ختياری ندارد. برائت ذمّه خود را از برادران مؤمنش بخواهد، و از هركه غيبت كرده، يا اهانت و آزاری روا داشته، اگر حاضر باشند از آنان بخواهد او را حلال كنند و اگر حاضر نباشند، از برادران مؤمن بخواهد كه برای او برائت ذمّه بخواهند، سپس امور اطفال و عيال خود را بعد از توكّل بر جناب حق به امينی وا گذارد و شخصی را برای اولاد صغير خود به عنوان وصی تعيين نمايد. سپس كفن خود را مهيا نمايد و از شهادتين و عقايد و اذكار و ادعيه و آيات، آنچه در كتب مبسوطه ذكر شده است، و اين رساله گنجايش بيان آنها را ندارد، بگويد با تربت حضرت امام حسين عليه السّلام بر كفن او بنويسند، و اين در صورتی است، كه قبل از اين غافل بوده و كفنی مهيا نكرده باشد، وگرنه مؤمن بايد كفنش هميشه مهيّا و نزد او حاضر باشد، چنان كه از حضرت صادق عليه السّلام نقل شده: هركه كفنش در خانه اش همراه او باشد، او را در شمار غافلان ننويسند، و هرگاه به آن كفن نظر كند ثواب يابد، و بايد پس از آن ديگر به فكر زن و فرزند و مال نباشد، و متوجّه حضرت حق گردد، و به ياد او باشد، و انديشه كند كه اين امور فانی به كار او نمی آيد، و به غير لطف و رحمت پروردگار، در دنيا و آخرت چيزی به فرياد او نمی رسد، و بداند وقتی كه توكّل بر حق كند، امور بازماندگانش به بهترين صورت انجام خواهد