ترجمه قرآن كريم، ص: 582
می پرسند 40
از روز و حال گنهكاران،
[به آنان رو كرده ] می گويند: چه چيز شما را به دوزخ وارد كرد؟
می گويند: ما از نمازگزاران نبوديم
و به تهيدستان و نيازمندان طعام نمی داديم
و با فرورفتگان [در گفتار و كردار باطل ] فرومی رفتيم،
و همواره روز جزا را انكار می كرديم
تا آنكه مرگ ما فرا رسيد.
پس آنان را شفاعت شفيعان سودی نمی دهد؛
آنان را چه شده كه از تذكر و هشدار روی گردانند؟
گويی گورخرانی رميده اند
كه از [چنگال ] شيری گريخته اند؛
بلكه هر كدام از آنان توقع دارد نامه هايی سرگشاده [از سوی خدا] دريافت دارد!
اين چنين نيست [كه علت فرارشان از دين برای دريافت نكردن نامه باشد] بلكه [فرارشان برای اين است كه ] از آخرت نمی ترسند؛
اين چنين نيست [كه نامه سرگشاده ای از سوی ما به آنان رسد]، بلكه بی ترديد اين قرآن تذكر و هشداری است [كه برای جهانيان بس است.]
پس هركه بخواهد از آن پند گيرد،
و از آن پند نمی گيرند مگر آنكه خدا بخواهد، او سزاوار است كه از وی پروا كنند، و سزاوار است كه به آمرزشش اميد بندند.
سوره قيامت
به نام خدا كه رحمتش بی اندازه است و مهربانی اش هميشگی
به روز قيامت سوگند می خورم،
و به نَفْس سرزنش گر قسم می خورم.
آيا انسان گمان می كند كه ما هرگز استخوان هايش را جمع نخواهيم كرد؟
چرا در حالی كه تواناييم [خطوط] سر انگشتانش را درست و نيكو بازسازی كنيم،
[نه اينكه به گمان او قيامتی در كار نباشد] بلكه انسان می خواهد [با دست و پا زدن در شك و ترديد] فرارويش را [از اعتقاد به قيامت كه بازدارنده ای قوی است ] باز كند [تا برای ارتكاب هر گناهی آزاد باشد!] أ
[با حالتی آميخته با ترديد] می پرسد: روز قيامت چه وقت است؟
آن روز هنگامی [است ] كه چشم [از سختی و هولناكی آن ] خيره شود،
و ماه تاريك و بی نور گردد،
و خورشيد و ماه به هم جمع شوند.
آن روز انسان گويد: گريزگاه كجاست؟ أ
اين چنين نيست، هرگز پناهگاهی وجود ندارد.
آن روزقرارگاه [نهايی ] فقط به سوی پروردگار توست.
آن روز است كه انسان را به اعمالی كه از ديرباز يا پس از آن انجام داده، آگاه می كنند.
بلكه انسان خود به وضع خويش بيناست.
و هر چند [برای توجيه
