پيشگفتار

اين گونه محبّت كه به فرموده مولوی از محبّت ها جداست ، محبتی است مثبت ، باارزش ، الهی ، معنوی ، انسانی و اخلاقی و مايه ای كارساز و حلال مشكلات و سرمايه ای است كه جايگاهش قلب است ، آن هم قلبی كه از راه علم و معرفت و آگاهی و بصيرت با خالق موجودات و آفريننده مخلوقات ارتباط دارد و به ايمان و باور و يقين و سلامت آراسته است .

دارنده چنين قلبی ، انسان والايی است كه عاشقانه مغز و خِرد و درك و شعور خود را به كار گرفته و در راه به دست آوردن معرفت و بصيرت قدم نهاده و به تحصيل علم و دانش دينی و حقايق معنوی برخاسته و از طريق فهم قرآن و آثار اهل بيت قدس سرهما و معارف حقه ، عالِم باللّه شده ، به قيامت يقين پيدا نموده و حلال و حرام را شناخته و باطنش به حسنات اخلاقی و نفسی زينت گرفته و تا جايی كه ممكن بوده به ديده جهان بين و چشم انسان شناخت ، دست يافته ، به اين خاطر در سرزمين قلبش گُل عشق و محبّت شگفته و سفره مهر و مهرورزی گسترده شده ؛ از اين جهت به خدا و همه موجوداتش و به ويژه انسان ها با كمال اخلاص ، محبّت می ورزد و در راه آنان عشق و مهر هزينه می كند و از كينه و نفرت دوری می جويد و پيوسته علاقه مند است برای ديگران هر كار مثبت و قدم خيری كه می تواند انجام دهد . و يا انسان بزرگواری است كه گوش به عيسی نَفَسان ، همراه دنيايی از عشق و ارادت به يادگيری معارف الهی سپرده و سخن اهل دل را با دل دادن به اهل دل شنوا شده و با حضور قلب ، مستمع آراستگان به حقيقت شده و نهايتاً قرين قرآن و فرهنگ پاك اهل بيت قدس سرهما گشته و در حدّ خود به علم و عمل اتصال پيدا كرده ، در نتيجه قلبش مركز عشق و محبّت مثبت شده و از طريق او و انوار مهر و دوستی چون خورشيد فروزان به همگانی می تابد ، قرآن می فرمايد :

إِنَّ فِی ذلِكَ لَذِكْرَی لِمَن كَانَ لَهُ قَلْبٌ أَوْ أَلْقَی السَّمْعَ وَهُوَ شَهِيدٌ ² .