مرگ و فرصت ها، ص: 71
3- دعوت كننده به كار خير
قرآن در دنباله بيان نشانهاى پيامبر صلى الله عليه و آله مىگويد:
«يَأْمُرُهُمْ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهاهُمْ عَنِ الْمُنْكَرِ» «1»
با همه وجود، با حرص و عشق به انسانها، مىخواهد همه مردم را به كار خير وارد كند. نمىخواهد دست كسى از خير بسته باشد.
به پيغمبر صلى الله عليه و آله گفت: مىخواهم در شبهاى ماه رمضان افطارى بدهم، اما نمىتوانم. مىخواهم جزء افطار دهندگان خدا حساب شوم.
فرمودند: مىتوانى يك خرما اول افطار به روزه دار تعارف كنى؟ اگر نمىتوانى، نصف يك خرما، با محبت در دهان روزه دار بگذار، خداوند تو را جزء افطارى دهندگان حساب مىكند. اگر نمىتوانى آن نصف خرما را نيز بدهى، در برخورد با برادر مسلمان و مؤمنت، به او سلام كن و لبخند بزن، تو را جزء افطارى دهندگان حساب مىكنند. «2»
اهتمام به انجام خير در حد توان
به مردم مىفرمودند: حتى هنگام صبح كه از خانه بيرون مىآييد، مىبينيد در كوچه استخوان، ذرهاى زباله، آجر يا خشت افتاده، اين را از ميان راه مردم كنار بزنيد، همين كار، ثواب صدقه در راه خدا را دارد. كار خير را ترك نكن.
گفت: ديگر چه كنم؟ فرمود: اگر ازدواج پسر و دخترى به مشكل برخورد كرده، تو زبان نرم و گرمى دارى، برو با خانواده دختر و پسر صحبت كن. آن شخص در باطنش گفت: اگر ما برويم و با پدر و مادر دختر صحبت كنيم، چه ثوابى به ما مىدهند؟ پيغمبر صلى الله عليه و آله باطنش را خواند، فرمود: بهشت چند در، يعنى چند مقام
______________________________ (1)- اعراف (7): 157؛ «پيامبرى كه آنان را به كارهاى شايسته فرمان مىدهد، و از اعمال زشت باز مىدارد.»
(2)- بحار الأنوار: 93/ 317، باب 39، حديث 9؛ «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله فِي خُطْبَتِهِ فِي فَضْلِ شَهْرِ رَمَضَانَ أَيُّهَا النَّاسُ مَنْ فَطَّرَ مِنْكُمْ صَائِماً مُؤْمِناً فِي هَذَا الشَّهْرِ كَانَ لَهُ بِذَلِكَ عِنْدَ اللَّهِ عِتْقُ رَقَبَةٍ وَ مَغْفِرَةٌ لِمَا مَضَى مِنْ ذُنُوبِهِ قِيلَ يَا رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه و آله وَ لَيْسَ كُلُّنَا يَقْدِرُ عَلَى ذَلِكَ فَقَالَ صلى الله عليه و آله اتَّقُوا النَّارَ وَ لَوْ بِشِقِّ تَمْرَةٍ اتَّقُوا النَّارَ وَ لَوْ بِشَرْبَةٍ مِنْ مَاءٍ.»
بحار الأنوار: 93/ 316، باب 39، حديث 4؛ «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله مَنْ فَطَّرَ مُؤْمِناً فِي شَهْرِ رَمَضَانَ كَانَ لَهُ بِذَلِكَ عِتْقُ رَقَبَةٍ وَ مَغْفِرَةٌ لِذُنُوبِهِ فِيمَا مَضَى فَإِنْ لَمْ يَقْدِرْ إِلَّا عَلَى مَذْقَةِ لَبَنِ فَفَطَّرَ بِهَا صَائِماً أَوْ شَرْبَةٍ مِنْ مَاءٍ عَذْب.»
