مرگ و فرصت ها، ص: 375
مىگذاريد، رنج عبادت را تحمل مىكنيد، پس براى خدا تحمل كنيد. اين نشانه اول اهل تقوا است.
2- آرزوهاى منطقى اهل تقوا
نشانه دوم اهل تقوا: «قصر الامل» است. اهل تقوا آرزوها و اميدشان در حدى است كه قابل تحقق است. هيچ وقت آرزويى نمىكنند كه در زندگى تحقق پيدا نكند.
اهل تقوا هر آرزويى كه دارند، در حدى است كه قابل پياده شدن است. مثلًا آرزو مىكند كه آگاه به قرآن شود. با شوق به كلاس قرآن مىرود و در حد خودش عالِم به قرآن مىشود. اين آرزو وقتى پياده شود، سراغ آرزوى دست يافتنى ديگرى مىرود.
آرزو مىكند كه كار خيرى براى چند خانواده انجام دهد، وقتى فرصت آن ايجاد مىشود، مىرود و آن را انجام مىدهد. يا آرزو دارد كه سالى چند بار به حرم حضرت رضا عليه السلام مشرف شود. يا آرزو دارد كه شبها برخيزد و نماز شب بخواند.
آرزوى او نيز قابل پياده شدن است.
پس اهل تقوا نيز اهل آرزو هستند، نه اين كه هيچ آرزويى در دل آنها نباشد، اما آرزوى كوتاه، قابل پياده شدن، با ظرف زمان و پولى متناسب است. هيچ كس نگفته است كه اهل تقوا بىآرزو هستند. انسان كه بىآرزو نمىشود.
سعدى مىگويد: تاجرى شيرازى ما را براى شام دعوت كرد. پيرمرد قد خميدهاى بود. شام را كه خورديم، گفتم: پيرمرد! حالت چطور است؟ گفت: خدا را شكر. گفت: الحمد لله كار و درآمد شما خيلى حسابى است. آيا آرزويى دارى؟
گفت: يك آرزو دارم، آن آرزوى من اين است كه جنس از اينجا بردارم و به چين ببرم.
سعدى در اوايل قرن هفتم بوده است.
ما اگر با هواپيما تا چين بخواهيم برويم، چهارده ساعت بايد روى هوا باشيم، او
