مرگ و فرصت ها، ص: 316

صبح كه آفتاب درآمده بود، ديدم پدرم ايستاده و نماز شب مى‏خواند. يازده ركعت را كامل مانند نمازهاى شب ديگرش خواند. گفتم: پدر! اكنون كه صبح است، چطور شما داريد نماز شب مى‏خوانيد؟ فرمود: ديشت خسته بودم، ديدم نماز شب با خستگى، ارزشى ندارد. خدا نيز رضايت ندارد. «1» اين چه نمازى است كه خدا راضى نيست؟ خوابيدم و براى اين كه در پرونده‏ام جاى نماز شب خالى نماند، الان نماز شب را خواندم. اين ديندارى درست است.

كارى كنيد كه دين شما را زده نكند. گوش به حرف اين و آن ندهيد كه هر شب بيا و چند ساعت سينه بزن. خيلى‏ها را من ديدم كه چنان زده شدند كه در بى‏دينى حرف اول را مى‏زنند.

ائمه اطهار عليهم السلام مى‏فرمايند: در هر كارى ميانه‏رو باش، هر كارى مانند خوردن، خوابيدن، مطالعه، ورزش، تفريح، به مجالس رفتن و از اين قبيل؛

بهترين مجلس، مجلسى است كه زمانش كوتاه‏تر باشد. يك نفر بيايد، چند مسأله واجب را براى مردم بگويد، فقه مردم را تكميل كند، منبر خوبى بر محور قرآن و اهل بيت عليهم السلام برود، مردم را تربيت كند، بعد مختصرى روضه بخواند و مردم بروند.

شب احيايى كه در مفاتيح گفته است، دعاى آن يك خط است. بعد قرآن روى سر بگذارد، آن نيز دعايش يك خط است. بعد «بك يا الله» است، مگر هر كدام چقدر طول مى‏كشد؟ كه بعضى‏ها در شب احياء جان مردم را مى‏گيرند. اين طول دادن‏ها خلاف حرف خدا و پيغمبر صلى الله عليه و آله و شريعت سهله و سمحه است.

اغتنام پنج فرصت از دست رفتنى‏

«يا اباذر! اغتنم خمساً قبل خمس، شبابك قبل هرمك» «3»

______________________________
(1)- من لايحضره الفقيه: 1/ 497، حديث 1426؛ «قَالَ الصَّادِقُ عليه السلام قَضَاءُ صَلَاةِ اللَّيْلِ بَعْدَ الْغَدَاةِ وَ بَعْدَ الْعَصْرِ مِنْ سِرِّ آلِ مُحَمَّدٍ الْمَخْزُونِ.»

الإستبصار: 1/ 289، باب 158، حديث 1؛ «عَبْدُ اللَّهِ بْنُ أَبِي يَعْفُورٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام فِي قَضَاءِ صَلَاةِ اللَّيْلِ وَ الْوَتْرِ تَفُوتُ الرَّجُلَ أَ يَقْضِيهَا بَعْدَ صَلَاةِ الْفَجْرِ وَ بَعْدَ الْعَصْرِ فَقَالَ لَابَأْسَ بِذَلِكَ.»

وسائل الشيعة: 4/ 273- 274، باب 56، حديث 5143- 5144؛ «جَمِيلِ بْنِ دَرَّاجٍ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا الْحَسَنِ الْأَوَّلَ عليه السلام عَنْ قَضَاءِ صَلَاةِ اللَّيْلِ بَعْدَ الْفَجْرِ إِلَى طُلُوعِ الشَّمْسِ فَقَالَ نَعَمْ وَ بَعْدَ الْعَصْرِ إِلَى اللَّيْلِ فَهُوَ مِنْ سِرِّ آلِ مُحَمَّدٍ الْمَخْزُونِ مُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام جُعِلْتُ فِدَاكَ تَفُوتُنِي صَلَاةُ اللَّيْلِ فَأُصَلِّي الْفَجْرَ فَلِي أَنْ أُصَلِّيَ بَعْدَ صَلَاةِ الْفَجْرِ مَا فَاتَنِي مِنْ صَلَاةِ اللَّيْلِ وَ أَنَا فِي مُصَلَّايَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ قَالَ نَعَمْ وَ لَكِنْ لَاتُعْلِمْ بِهِ أَهْلَكَ فَيَتَّخِذُونَهُ سُنَّةً.»

(2)- سعدى.

(3)- وسائل الشيعة: 1/ 114، باب 27، حديث 285.