مرگ و فرصت ها، ص: 188
اين آيه ويژه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله است.
«لَهُمْ دَرَجاتٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ مَغْفِرَةٌ وَ رِزْقٌ كَرِيمٌ» «1»
چه كسى مىگويد كه اختصاص به انبيا و ائمه عليهم السلام دارد؟ اين درجات را براى شما قرار داده است؛ براى شما مؤمنين، براى هر كسى كه اهل ايمان است و هر كسى كه بخواهد، دوست داشته باشد و فقط علاقه به اهل بيت عليهم السلام داشته باشد.
علاقهاى كه محرّك انداختن شما در اين جاده است. جاده را برويد، تا اين گوهر درجات را به شما بدهند. شما بذر محبت بكاريد، بعد به خدا اميد ببنديد.
گناه نااميدى از رحمت خدا
شما با اميد صد در صد برويد، به درجات مىرسيد، اگر كسى وارد اين جاده شود و حركت كند، نااميد باشد، خدا از اين نااميدى بدش مىآيد و مهر كفر را بر آن مىزند:
«وَ لا تَيْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِنَّهُ لا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْكافِرُونَ» «2»
فقط كافران نااميدان از من هستند، چون دست آنها خالى است، ولى شما كه دست پر و مؤمن هستيد، روزهگير، نمازخوان هستيد و از گناه كنارهگيرى مىكنيد.
شما كه در جاده داريد حركت مىكنيد، نبايد نااميد باشيد.
گوهر گرانبهاى يعقوب عليه السلام چهل سال بود كه گم شده بود و هيچ كس از آن خبر نداشت. اميرالمؤمنين عليه السلام مىفرمايند: از كنعان، محل زندگى يعقوب عليه السلام تا مصر، با اسب بيست روز راه است، اين همه مسافر به مصر مىرفت و مىآمد، جنس مىبردند و مىخريدند، گاهى مىرفتند و عزيز مصر را مىديدند، اما هيچ كس به نظرش نمىآمد كه اين عزيز مصر، گم شده يعقوب عليه السلام است.
______________________________ (1)- انفال (8): 4؛ «براى ايشان نزد پروردگارشان درجاتى بالا و آمرزش و رزق نيكو و فراوانى است.»
(2)- يوسف (12): 87؛ «و از رحمت خدا مأيوس نباشيد؛ زيرا جز مردم كافر از رحمت خدا مأيوس نمىشوند.»
