فارسی
پنجشنبه 09 فروردين 1403 - الخميس 17 رمضان 1445
قرآن کریم مفاتیح الجنان نهج البلاغه صحیفه سجادیه

مرگ و فرصت ها، ص: 176

واعظ خوش بيان و خوش قيافه‏اى را سى روز ماه رمضان دعوت به منبر نمودند.

از روز اول ماه رمضان شروع به تفسير آيات بهشت كرد و از نعمت‏هايش گفت. بعد روز بيست و نهم روى منبر نشست، كسى به او گفت: آقا! تا منبرت را شروع نكرده‏ايد، ممكن است فردا عيد فطر شود، شما بيست و نه روز را از بهشت گفتى، يك روز نيز از جهنم بگو! واعظ گفت: جهنم را كه مى‏رويد و مى‏بينيد، من جايى را كه نمى‏بينيد، مى‏گويم.

فرصت از دست دادگان ناله مى‏كنند كه خدايا! ما را از دوزخ درآور تا به دنيا برگرديم و فرصت‏ها را غنيمت بدانيم؛ صدقه بدهيم، انفاق كنيم، درمانگاه، بيمارستان و مدرسه بسازيم، دختران بى‏جهيزيه را شوهر بدهيم، بى‏خانه‏ها را خانه‏دار كنيم، ماه رمضان را روزه بگيريم، نماز بخوانيم، كسى را مسخره نكنيم، آبروى كسى را نبريم، كسى را به خاك سياه ننشانيم و نان كسى را نبُريم.

«نَعْمَلْ صالِحاً غَيْرَ الَّذِي كُنَّا نَعْمَلُ»

غير از آنچه كه انجام داديم، انجام دهيم، چون آنهايى كه ما انجام داديم، سوزاندن فرصت‏ها بود. اين حرف دوزخيان است. ببينيد كه از دست دادن فرصت، مساوى با جهنم است.

علما و غنيمت شمردن فرصت‏

آن كسى كه فرصت‏ها را از دست مى‏دهد، بدبخت است. در منطقه مامقان آذربايجان، بچه‏اى دوازده ساله بود كه سواد نداشت و چوپان بود. او در همين سن و سال، به همين مسأله فرصت و غنيمت دانستن آن برخورد كرد. اين بيدارى چنان در او اثر كرد كه نزد پدر آمد و گفت: بابا! مى‏خواهم به دنبال تحصيل بروم و اين فرصت جوانى و عمرم را غنيمت بدانم. پدرش قبول كرد. آن زمان حوزه علميه‏




پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز



گزارش خطا  

^