«و يتحرج من الكلام كما يتحرج من الميتة التى قد اشتدنتنها».

انسان‏هاى با خدا از هرچه سخن غير خداست فرارى‏اند؛ مانند گريز از لاشه‏اى كه بويش مشام را مى‏آزارد.

«و يتحرج عن حطام الدينا و زينتها كما يتجنب النار أن تغشاه».

آنان از حطام دنيا و از هرچه كه آن را حق خود نمى‏دانند گريزانند؛ مانند اجتناب از آتشى كه مى‏ترسند سراپايشان را فرابگيرد.

«و أن يقصر أمله» مردان خدا آمال و آرزوهاى دست نايافتنى ندارند و هرچه آرزو دارند مثبت و دست يافتنى است.