از دعاهاى امام عليه السلام است براى خود پس از بجا آوردن نماز شب درباره ى اقرار به گناه
(توجيه اعتراف معصومين- عليهم السلام- به گناهان در شرح دعاى دوازدهم بيان شد، و نماز شب در اخبار ائمه ى طاهرين- عليهم السلام- گاهى بر هشت ركعت «چهار دو ركعت» اطلاق مى شود و گاهى بر يازده ركعت «آن هشت ركعت به علاوه ى دو ركعت و يك ركعت» و گاهى بر سيزده ركعت «آن يازده ركعت به علاوه ى دو ركعت فجر» بنابراين احتمال مى رود خواندن اين دعاء پس از هشت ركعت و پس از يازده ركعت و پس از سيزده ركعت باشد، پس اگر كسى نذر كند اين دعاء يا دعاى ديگر را بعد از نماز شب بخواند و تعيين ننموده كه پس از هشت يا يازده يا سيزده ركعت باشد، بعد از هر يك آن را قراءت نمايد اداى تكليف نموده است، و مرحوم علامه ى بزرگوار سيد عليخان در شرح صحيفه بيان كرده كه شيخ طوسى «رحمه الله» در مصباح فرموده: شايسته است پس از انجام نماز شب و آن سيزده ركعت است بخوانى آنچه را كه سيد العابدين- عليه السلام- مى خوانده و آن از دعاهاى صحيفه مى باشد، و كفعمى «عليه الرحمه» اين دعا را نقل كرده و پس از يازده ركعت بيان فرموده، و همه ى علماء فرموده اند: اول وقت نماز شب از نيمه ى شب است و هر چه به فجر دوم «روشنائى و سفيدى صبح» نزديك باشد بهتر است، و اگر فجر طالع و آشكار شد و نمازگزار چهار ركعت آن را بجا آورده نه ركعت ديگر را به طور اختصار يعنى تنها سوره ى حمد را بخواند و آن را به قصد اداء انجام دهد، و مشهور آنست كه جائز است كسى كه عذر و بهانه اى داشته باشد آن را پيش از نيمه ى شب بجا آورد وليكن قضاى آن «بجا آوردن بعد از نماز صبح» از خواندن پيش از نيمه ى شب بهتر است):
― بار خدايا اى داراى پادشاهى اى كه (پادشاهى تو) هميشه جاودان است (زيرا پادشاهى او به علم و قدرتش بر ممكنات آنها را آفريده يا نيافريده باشد يكسان است)
― و اى داراى سلطنت و توانائى كه بى لشگرها و پشتيبانيها خود به تنهائى قوى و توانا است (زيرا نيازمند بودن به لشگر و پشتيبان از لوازم عجز و ناتوانى است و آن از صفات آفريده شدگان است)
― و اى داراى عزت و چيرگى و رفعت و بزرگوارى كه با گردش روزگارها و سپرى شدن سالها و گذشتن زمانها و روزها باقى و پاينده است (نابود نمى شود، زيرا غايت و پايانى از زمان براى او نمى باشد تا به آن منتهى گردد چون آفريننده ى زمان و زمانيات است)
― سلطنت تو چنان غالب است كه حد و مرزى براى آن به اول بودن و منتهى و پايانى براى آن به آخر بودن نمى باشد (اولى براى آن نيست كه آن آغاز باشد و نه آخرى كه به آن پايان پذيرد)
― و پادشاهى تو چنان بلند پايه است كه همه چيز پيش از رسيدن به پايان آن (كه پايانى براى آن نيست) فرومانده (نتوانسته آن را درك نمايد)
― و منتهاى وصف وصف كنندگان به پائين ترين مرتبه اى از رفعت و بزرگوارى كه به خود اختصاص داده اى نمى رسد (نتوانسته اند او را به وصفى كه لائق و سزاوار او است وصف نمايند، و پائين تر و بالاتر مرتبه از رفعت و بزرگوارى حق تعالى نسبت به نظر مخلوقين و تعقل ايشان است وگرنه بزرگوارى او عبارت از كمال قدرت او است و در آن تفاوت نيست)
― اوصاف درباره ى تو گمراه شده، و صفتها نزد تو از هم گسيخته، و انديشه هاى باريك در بزرگواريت سرگردان گشته اند (صفات به آنچه لائق و سزاوار مراتب كمال او است راه نيافته، زيرا راه يافتن به آن وابسته ى به تعقل و درك آنها است و آن ممكن نيست)
― همچنين (با آن اوصاف) توئى خدائى كه در اوليت (ازلى و هميشه بودن) خود اولى (بر همه سابق و مسبوق به ديگرى نيستى) و همچنين تو هميشه اى كه جاودانى
― و من بنده اى هستم كه كردارش (كار نيك يا خلوص و پاكيزگيش) اندك و آرزويش بزرگ است، وسائل پيوندها (طاعات و فرمانبريها كه وسائل رسيدن به سعادت و نيكبختى هر دو سرا است بر اثر معصيت و نافرمانى) از دست من بيرون رفته جز آنچه رحمت تو آن را پيوسته (زيرا رحمت تو از كسى فوت نمى شود اگر چه گناهكار باشد) و رشته هاى آرزوها از من بريده شده جز عفو و گذشت تو كه من به آن دست آويخته ام
― طاعت و فرمانبرى از تو كه آن را به شمار آورم كم و معصيت و نافرمانى از تو كه به آن اقرار كنم بسيار دارم، و عفو از بنده ات بر تو هرگز دشوار نيست اگر چه بد كرده باشد، پس مرا ببخش
― بار خدايا دانائى تو بر كارهاى نهانى آگاه، و هر پوشيده اى پيش آگاهيت آشكار است، و كارهاى اندك از نظر تو پنهان نيست، و رازهاى نهانى از تو پوشيده نمى باشد (اشاره به احاطه ى علم او به جزئيات و به همه ى اشياء پيش از آفرينش آنها)
― و بر من غلبه نموده و دست يافته دشمن تو (شيطان) كه براى گمراه شدنم از تو مهلت خواسته و تو او را مهلت دادى، و براى گمراه كردنم از تو تا روز جزاء (قيامت) مهلت طلبيده و تو مهلتش دادى (اشاره به قول خداى تعالى «س 7 ى 14»: قال انظرنى الى يوم يبعثون «ى 15» قال انك من المنظرين يعنى شيطان گفت: مرا تا روزى كه مردگان برانگيخته شوند مهلت ده، خداوند فرمود: تو از مهلت داده شدگانى)
― پس در حالى كه از گناهان خرد هلاك كننده و از كارهاى (گناهان) بزرگ تباه سازنده به سوى تو مى گريختم (رو مى آوردم و از گناهان دورى مى گزيدم) مرا به زمين زد (از رو آوردن به تو و دورى گزيدن از گناهان جلوگيرى نمود) تا چون به نافرمانى تو نزديك (گنهكار) شدم، و به بدى كردارم خشم (دورى از رحمت) تو را سزاوار گشتم عنان حيله و فريب خود را از من برتافت (به كار نبرد، چون مقصود او گمراه ساختن من بود) و با سخن كفر با من روبرو شد و از من بيزارى جست و پشت به من كرده برفت (اشاره به فرمايش خداى تعالى «س 59 ى 16»: اذ قال للانسان اكفر فلما كفر قال انى برى ء منك يعنى آنگاه كه شيطان به انسان گفت كافر شود پس چون «به خداى تعالى» كافر گشت گويد: من از تو بيزارم) پس مرا در بيابان گمراهى براى خشم تو تنها گذاشت و به درگاه انتقام و كيفر تو رانده شده ى (از رحمتت) درآورد
― در حالى كه نه شفيعى است كه نزد تو از من شفاعت نمايد، و نه زينهار دهنده اى كه مراد در برابر تو ايمن گرداند، و نه جاى محكم و استوارى است مرا كه از تو جلوگيرى كند، و نه پناهگاهى است كه از تو به آن پناه برم
― پس اين (جاى من) جاى پناه آورنده ى به تو و جاى اقراركننده ى (به گناه خويش) براى تو است، پس بايد احسان تو از من تنگى نكند، و عفوت از من كوتاهى ننمايد، و من بى بهره ترين بندگان توبه كنندگان تو و نوميدترين گروهى كه نزد تو آيند و اميدوارند نباشم، و مرا بيامرز، زيرا تو بهترين آمرزندگانى (چون آمرزش او براى سود به دست آوردن يا جلوگيرى از زيان نيست، بلكه تنها از روى فضل و كرم و بزرگوارى است)
― بار خدايا تو مرا (به كار نيك) فرمان دادى (فرمانت را) بجا نياوردم، و مرا (از كار زشت) نهى كرده بازداشتى من (آن را) بجا آوردم، و انديشه ى بد خطاء و نادرستى را براى من آراست پس (در انجام فرمانت) تقصير و كوتاهى كردم
― و روزى را به روزه داشتنم گواه نمى گيرم (روزى را روزه ى پسنديده نگرفته ام تا آن را گواه خود گردانم) و از شبى به سبب شب زنده داشتنم پناه نمى طلبم (شبى براى عبادتى كه پذيرفته شده باشد بيدار نبوده تا به آن پناه برم) و مستحبى (آنچه در شرع بجا آوردن آن رجحان و برترى داشته و گناهى در بجا نياوردن آن نيست) بر اثر بجا آوردن آن مرا ثنا نگفته نمى ستايد جز واجبات تو كه هر كه آن را ضائع كرده و بجا نياورده هلاك گشته به كيفر خواهد رسيد
― و من به سبب شرافت و برترى مستحبى به سوى تو توسل نمى جويم با اينكه از بسيارى از شرائط واجبات تو غافل بوده آنها را بجا نياورده ام، و از مواضع احكام تو تجاوز كرده پرده هاى نواهى تو را دريده (آنها را مرتكب شده)ام، و گناهان بزرگى را بجا آورده ام كه سلامت داشتن (عفو و گذشت) تو از رسوائيهاى آنها براى من پرده و پوششى است
― و اين (جاى من) جاى كسى است كه درباره ى نفس خويش (بر اثر نافرمانى) از تو شرمنده گشته، و بر نفس خود خشم نموده، و از تو (بر اثر رحمت و مهربانيت) خشنود گرديده، پس با تنى فروتن و گردنى افتاده و پشتى از گناهان گرانبار پيش تو آمده در حاليكه ميان اميد به (عفو) تو و ترس از (عذاب) تو بپا ايستاده
― و توئى سزاوارتر كسى كه به او اميد داشته، و شايسته تر كسى كه از او بترسد و بپرهيزد، پس اى پروردگارم آنچه را اميدوارم بر من ببخش، و از آنچه مى ترسم ايمنم گردان، و سود رحمت خود را به من احسان فرما، زيرا تو كريم و بخشنده ترين كسانى هستى كه از آنها درخواست مى نمايند
― بار خدايا چون (گناهان) مرا به عفو و گذشت و احسان و نيكى خود در سراى نيستى (دنيا) در حضور نظائر و مانندها (ى من) پوشاندى (رسوايم نكردى) پس از رسوائيهاى سراى هستى (آخرت) در جايگاههاى حاضرين از فرشتگان ارجمند و پيغمبران گرامى و آنانكه در راه خدا كشته شده اند و نيكوكاران پناهم ده از همسايه اى كه بديهايم را از او پنهان مى نمودم، و از خويشاوندى كه در كارهاى پنهانى خود از او شرم مى داشتم
― پروردگارا من به ايشان (همسايه و خويشاوند) در رازپوشى بر من اعتماد ننمودم، و به تو اى پروردگارم در آمرزش براى خود اعتماد نمودم، و توئى سزاوارتر كسى كه به او اعتماد گردد، و بخشنده تر كسى كه به او رو آورده شود، و مهربانتر كسى كه از او مهربانى خواسته شود، پس به من رحم فرما
― بار خدايا و تو مرا آبى پست و خوار از صلبى (پشت پدر) كه استخوانهايش در هم رفته راههايش تنگ است به رحم تنگ (بچه دان مادر) كه آن را به پرده ها (آنچه در درون تن او است) پوشانده اى پائين آوردى (اشاره به قول خداى تعالى «س 32 ى 7»: الذى احسن كل شى ء خلقه، و بدا خلق الانسان من طين «ى 8» ثم جعل نسله من سلاله من ماء مهين يعنى آن خدائى كه هر چه را آفريد بياراسته و نيكو گردانيد، و آفرينش انسان «حضرت آدم عليه السلام» را از گل آغاز نمود، آنگاه فرزندان او را از خلاصه ى آب پست و خوار «نطفه» بيافريد) در حالى كه مرا از حالى به حال ديگر مى گرداندى تا اينكه به شكل كامل رساندى، و اندام را در (تن) من ثابت و پابرجا گردانيدى، چنانكه در كتاب خود (قرآن مجيد) وصف فرمودى: (نخست) منى پس از آن خون بسته شده و آنگاه پاره ى گوشتى سپس استخوان آفريدى بعد از آن استخوانها را به گوشت پوشاندى سپس مرا چنانكه خواستى آفريده ى ديگرى بيافريدى (اشاره به فرمايش خداى تعالى «س 23 ى 12»: و لقد خلقنا الانسان من سلاله من طين «ى 13» ثم جعلناه نطفه فى قرار مكين «ى 14» ثم خلقنا النطفه علقه فخلقنا العلقه مضغه فخلقنا المضغه عظاما فكسونا العظام لحما، ثم انشاناه خلقا اخر، فتبارك الله احسن الخالقين يعنى انسان «حضرت آدم عليه السلام» را از گل پاكيزه آفريديم آنگاه فرزندان او را منى و در جاى استوار قرار داديم سپس منى را پاره ى خون بسته شده پس از آن خون بسته شده را پاره ى گوشتى آفريديم بعد از آن پاره ى گوشت را استخوان آفريديم پس از آن استخوان را به گوشت پوشانديم و آنگاه او را آفرينش ديگرى آفريديم «جانش داديم» پس منزه و پاك «از نقائص» است خدائى كه نيكوترين نگارندگان است
― تا چون به روزى تو نيازمند شدم، و از فريادرسى احسان تو بى نياز نبودم، از زيادى خوردنى و آشاميدنى كنيزت (مادرم) كه مرا در اندرون او جاى دادى، و در ته بچه دانش سپردى خوراك برايم قرار دادى
― و اگر مرا- اى پروردگارم- در آن احوال به توانائى خود وامى گذاشتى، و به نيرويم ناچار مى گرداندى هر آينه قدرت از من بركنار و توانائى از من دور بود
― پس مرا به احسان خود مانند مهربان درستكار دانائى غذاء و خوراك دادى، آن مهربانيها را از روى احسان تا اين پايه كه هستم درباره ى من بجا مى آورى، مهربانيت را گم نمى كنم، و نيكى احسانت درباره ام كندى نمى نمايد، و با اين مهربانيها (درباره ى روزى دادن تو مرا) اعتمادم (به روزى دادن تو) استوار نيست تا براى آنچه (طاعت و بندگى) كه براى من نزد تو بهره دهنده تر است كوشش نمايم
― (و استوار نبودن اعتمادم به تو براى آنست كه) شيطان مهار مرا در بدگمانى و سستى يقين و باور به دست گرفته است، از اين رو من از بد همسايگى او براى خود و پيروى نفسم از او گله مى كنم، و از تسلط و توانائى او (بر من) به تو پناه برده حفظ و نگهدارى مى طلبم، و در برگرداندن مكر و فريب او از خويشتن به سوى تو زارى مى نمايم
― و از تو درخواست مى كنم كه براى (به دست آوردن) روزيم راهى آسان فراهم نمائى، پس تو را است سپاس بر آنكه نعمتهاى بزرگ را آغاز نمودى و سپاس بر نيكى كردن و نعمت دادنت را الهام كرده در دل انداختى، پس بر محمد و آل او درود فرست، و روزيم را بر من آسان گردان، و اينكه مرا به اندازه اى كه برايم تعيين فرموده اى قانع و خشنود نمائى، و به بهره ام در آنچه (روزى) كه بهره ى من گردانيده اى خشنودم فرمائى، و آنچه از تن و عمرم به كار رفته در راه طاعت و فرمانبرداريت قرار دهى (به حساب آورى، و اين از راه تبديل سيئات و بديها به حسنات و نيكيها است، چنانكه در قرآن شريف «س 25 ى 70» مى فرمايد: الا من تاب و امن و عمل عملا صالحا، فاولئك يبدل الله سيئاتهم حسنات، و كان الله غفورا رحيما يعنى جز كسانى كه توبه كنند و ايمان آورند و كار شايسته بجا آورند، پس خداوند بديهاى آنها را به نيكيها تبديل گرداند كه خدا آمرزنده ى مهربان است) زيرا تو بهترين روزى دهندگانى (براى آنكه آفريننده ى روزيها توئى، و آنها را بى عوض مى بخشى)
― بار خدايا من به تو پناه مى برم از آتشى كه به آن بر هر كه تو را نافرمانى كرد سخت گرفته اى، و به آن هر كه را از رضا و خشنودى تو دورى گزيد وعده ى عذاب داده اى، و از آتشى كه روشنى آن (بر اثر بسيارى درجه ى حرارت) تاريكى است، و آسان (اندك) آن دردناك، و دورش نزديكست (از دور هم مى سوزاند) و از آتشى كه پاره اى از آن پاره ى ديگر را مى خورد، و برخى از آن بر برخى حمله و يورش مى آورد (روى هم مى غلطد)
― و از آتشى كه استخوانها را مى پوساند، و به ساكنين خود آب جوش مى دهد كه بياشامند، و از آتشى كه به هر كه به سوى آن زارى كند مهربانى نمى نمايد، و به كسى كه از آن مهربانى طلبد رحم نمى كند، و بر سبك كردن از كسى كه برايش فروتنى نمايد و آن را فرمانبردار شود توانا نيست، ساكنين خود را با گرمترين عذاب و كيفر دردناك و گرفتارى سخت ديدار مى كند
― و به تو پناه مى برم از كژدمهاى آن كه دهنهاشان گشوده اند، و از مارهاى آن كه با نيشهاشان مى زنند، و از آشاميدن آن كه روده ها و دلهاى ساكنينش را پاره مى نمايد، و دلهاشان را مى كند، و از تو راه مى جويم (توفيق مى خواهم) براى آنچه (طاعت و بندگى كه مرا) از آن آتش دور سازد و پس گرداند
― بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، و مرا به بسيارى رحمت و مهربانى خود از آتش پناه ده، و به نيكوئى گذشت خويش از لغزشهايم درگذر، و مرا خوار مگردان، اى بهترين پناه دهندگان
― بار خدايا تو (ما را) از مصيبت و سختى نگاه مى دارى. و نيكى مى بخشى، و آنچه بخواهى انجام مى دهى، و تو بر هر چيز توانائى
― بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، هنگامى كه نيكان ياد شوند، و بر محمد و آل او درود فرست، مدتى كه شب و روز در پى هم درآيند، درودى كه دنباله اش بريده نشود (هميشه باشد) و شماره اش به شمار درنيايد، درودى كه هواء (ميان آسمان و زمين) را فراگيرد، و آسمان و زمين را پر كند،
― خدا بر او درود فرستد تا آنجا كه خوشنود گردد، و خدا بر او و آل او پس از خوشنود شدن درود فرستد، درودى كه آخر و پايانى براى آن نيست، اى بخشنده ترين بخشندگان.
فارسی
از دعاهاى امام علیه السلام است براى خود پس از بجا آوردن نماز شب درباره ى اقرار به گناه
0
0%
(نفر
0)
نظر شما در مورد این مطلب ؟
نمی پسندم
می پسندم
اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی:
آخرین مطالب
بیشترین بازدید این مجموعه
پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز
