امام باقر عليه السلام خوش داشتن خوبى‌ها و نفرت از بدى‌ها را معيار شناخت خير در وجود آدمى دانسته‌اند:
«إذا أردْتَ أنْ تَعْلَمَ أنَّ فِيكَ خَيْراً فَانْظُر إلى قَلْبِكَ فَإنْ كَانَ يُحِبُّ أهْلَ طَاعَةِ اللَّهِ وَيُبْغِضُ أهْلَ مَعصِيَتِهِ فَفيكَ خَيرٌ وَاللَّهُ يُحِبُّكَ وَإن كَانَ يُبْغِضُ أَهْلَ طاعَةِ اللَّهِ وَيُحِبُّ أهْلَ مَعصِيَتِهِ فَلَيْسَ فِيكَ خَيْرٌ وَاللَّهُ يُبْغِضُكَ وَالمَرءُ مَعَ مَنْ أحَبَّ».
هنگامى كه مى‌خواهى بدانى در وجودت خير هست به قلبت نظر كن، اگر اهل طاعت خدا را دوست‌دارى و اهل نافرمانى‌اش را دشمن دارى، پس در تو خير وجود دارد و خدا تو را دوست دارد واگر با اهل طاعت خدا دشمنى و اهل معصيت را دوست دارى در تو خيرى وجود ندارد و خدا دشمن توست و انسان با همان كسى است كه او را دوست دارد.
آنان كه براى خدا و در راه خدا با يكديگر دوستى دارند در قيامت از عنايت ويژه حق بهره‌مند مى‌شوند.
عبداللَّه بن مسعود از پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله روايت مى‌كند كه آن حضرت فرمود:
«المُتَحابُّونَ فِى اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ عَلى أعْمِدَةٍ مِنْ يَاقُوتٍ أَحْمَرَ فِى الجَنَّةِ يُشْرِفُونَ عَلى أهْلِ الجَنَّةِ فَإذَا اطَّلَعَ أحَدُهُم مَلَأَ حُسْنُهُ بُيُوتَ أهْلِ الجَنَّةِ فَيَقُولُ أهْلُ الجَنَّةِ: أخْرُجُوا نَنْظُر المُتَحابّينَ فِى اللَّه عَزَّوَجَلَّ قَالَ: فَيَخْرُجُونَ وَيَنْظُرُونَ إلَيْهِم أحَدُهُمْ وَجْهُهُ مِثْلُ القَمَرِ فِى لَيْلَةِ البَدْرِ، عَلى جِبَاهِهِمْ:
هَؤلَاءِ المُتَحَابُّونَ فِى اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ».
آنان كه در راه خدا دوستى مى‌ورزند در بهشت بر پايه‌هايى از ياقوت سرخ قرار دارند، بر اهل بهشت مشرف‌اند. هرگاه يكى از آنان آشكار شود زيبايى‌اش خانه‌هاى اهل بهشت را پر مى‌كند، پس اهل بهشت مى‌گويند:
از خانه‌ها بيرون آييد تا دوستداران در راه خداى عزوجل را ببينيم، بيرون مى‌آيند و به تماشاى آنان مى‌نشينند، هر يك را مى‌بينند صورتش چون ماه شب چهارده است، بر پيشانى آنان ثبت است كه: اينان دوستداران براى خدا و در راه خدا هستند.
منبع: معاشرت،
منبع : پایگاه عرفان
