در ادامه
ذو القرنين پرسيد: ظهر تمام مغازه ها باز بود، ولى صاحبانشان نبودند؟
گفت: ما در شهرمان انسان فقير نداريم و نمى‌گذاريم فقيرى هم به وجود بيايد. لذا دزد هم نداريم. اين جواب سؤالات شما بود، حالا بگوييد شما براى چه به شهر ما آمده‌ايد؟ ذو القرنين گفت: هيچ! آمده بوديم اين درس‌ها را بگيريم و برويم.
اين روش و منش ذو القرنين بود كه روش هر انسان پاك و حقيقت‌جويى است و يكى از ويژگى‌هاى پيامبر اسلام نيز هست. پيغمبر آمده تا مردم را وادار به انجام امور پسنديده كند و جامعه‌اى پاك، بى‌اضطراب، بى‌دغدغه، بى‌رنج و ترس، و بى‌فساد و انحراف ايجاد كند.
متاسفانه، در حال حاضر، ما وضع خوبى نداريم و بى‌دغدغه و اضطراب نمى‌توانيم زندگى كنيم. چون به هم اعتماد نداريم.
كاسب‌هايمان مضطرب هستند، زيرا وقتى مى‌خواهند جنسى را بفروشند، با اين‌كه مى‌دانند خريدار نمازخوان است، باز مى‌ترسند از او چك بگيرند و اگر هم بگيرند تا روز وصول چك مضطرب‌اند كه نكند حساب خالى او باشد؛ پدرى كه مى‌خواهد دخترش را شوهر بدهد يا براى پسرش زن بگيرد، دائم در فكر است كه اين پسر واقعا خوب است و اذيتمان نمى‌كند؟ يا عروسى كه مى‌خواهيم بگيريم خوب است؟
خلاصه، همه در اضطراب به سر مى‌بريم.
حال، چه وقت اين اضطراب به آرامش مى‌رسد معلوم نيست. كم اتفاق مى‌افتد همه به هم اعتماد داشته باشند، همه به هم حسن‌ظن داشته باشند، همه تكيه‌گاه هم باشند. پيغمبر آمده بود تا اين اضطراب‌ها را بردارد و آرامش به انسان‌ها بدهد. آمده بود امر به معروف و نهى از منكر كند و مردم را از زشتى‌ها بازدارد تا آلوده نباشند، پليد نباشند، فكر بد در حق هم نكنند، به هم ظلم نكنند، مال يكديگر را نبرند، حق همديگر را پايمال نكنند و ... نيز آمده بود تا مردم را از زيربار سنگين فرهنگ‌هاى شيطانى درآورد و رسم‌ها و عادات دست‌وپاگير كه مثل زنجير به دست و پاى زندگى‌شان بسته شده را باز كند:
«و يضع عنهم إصرهم و الاغلال التى كانت عليهم».
خداوند در پايان آيه نيز مى‌فرمايد: آنان كه از اين پيغمبر و نورى كه بر او نازل شده پيروى كنند، او را بزرگ بدارند و يارى‌اش كنند، در دنيا و آخرت رستگار شده‌اند:
«فالذين آمنوا به و عزروه و نصروه و اتبعوا النور الذى أنزل معه أولئك هم المفلحون».
آرى، هدف همه آيات قرآن و هدف پيامبر بزرگ اسلام و ساير انبياى الهى، عليهم السلام، اين است كه مردم را به پاكى دعوت كنند و از زشتى‌ها دور نگه دارند. و اين همان چيزى است كه عقل آدمى بر درستى آن صحه مى‌گذارد و تبعيت از آن را بر خود واجب مى‌داند.
منبع : پایگاه عرفان
