آن‌چه در روايات اسلامي به آن توصيه شده است اين که ما به ياد مرگ باشيم و از ياد عالم آخرت غافل نباشيم زيرا زندگي دنيا هر چند که زياد باشد زودگذر است و حيات جاودان و ابدي در جهان آخرت مي‌باشد، لذا در حديث مي‌خوانيم که: زرنگ‌ترين مردم کسي است که بيش‌تر به ياد مرگ باشد.
زيرا جهان آخرت جهان آسايش و لذت مؤمن است که خداوند متعال با تمام امکانات در بهشت برين از بندة مؤمن پذيرايي خواهد کرد.
دنيا با همة وسعتي که دارد براي انسان‌هاي با ايمان مانند قفسي تنگ و تاريک است، چنان‌چه در حديث مي‌فرمايد: (الدنيا سجن المؤمن و جَنَه الکافر؛ دنيا زندان مؤمن و بهشت کافر است(.
علت ترس از مرگ اين است که از حقيقت آن آگاه نيستيم، مرگ در حقيقت مانند پُلي است که انسان را از وادي غم و غصّه نجات مي‌دهد و به عالم آسايش و امنيت مي‌رساند، مردن براي انسان‌هاي مؤمن مانند اين است که لباس کثيفي را از تن بيرون کنند و لباس پاکيره بپوشند.
از روايات اسلامي استفاده مي‌شود که به ياد مرگ بودن از عوامل خودسازي انسان است چنان که انبياء و اولياء الهي اين‌گونه بوده‌اند.
در حديثي از پيامبر اکرم(ص) مي‌خوانيم که باهوش‌ترين مردم کسي است که بيش‌تر به ياد مرگ باشد، زيرا غفلت از ياد مرگ موجب گرفتاري انسان به امور غيرضروري دنيا و فراموشي ياد و ذکر حقتعالي مي‌گردد.
ليکن اين به ياد مرگ بودن به اين معنا نيست که شما روال طبيعي زندگي خود را تعطيل کنيد و تمام فکر و ذکر خود را به مرگ و آثار آن معطوف داريد بلکه لازم است به اين روايت سازنده اميرمؤمنان(ع) توجه کنيد که فرمودند: براي دنيا چنان کار کنيد که گويي هيچ‌گاه نمي‌ميري، و براي آخرت چنان عمل کن که گويا فردا مي‌ميري.
به خوبي مي‌دانيد که دنيا مزرعة آخرت است، چون دانشگاهي است که بايد با تمام جديّت تحصيل کنيد تا از سرانجام نيک آن برخوردار شويد.
نبايد به ياد مرگ بودن موجب بي‌نشاطي شما گردد، بلکه اين امر بايد موجب ترغيب و تشويق شما به اعمال صالحه باشد چرا که بر اساس وعده‌هاي قطعي قرآن، خداوند بهترين بهشت‌ها را براي مؤمنين مهيا نموده است.
در حقيقت معاد يک ضمانت اجرايي و يک اهرم مشوق براي اعمال صالحه است.
منبع : پایگاه عرفان
