«ضريع» در اصطلاح قرآن كريم به گياهى گفته مى‌شود كه شتر نيز، با آن قدرت دندان و آرواره‌اش، نمى‌تواند آن را بخورد. درحالى‌كه قرآن مى‌فرمايد اهل جهنم بايد علفى را كه خودشان در دنيا كاشتند و در آخرت درو كرده‌اند بخورند. در خوردن يا نخوردن آن نيز مختار نيستند و چنين نيست كه بتوانند دهانشان را ببندند و بگويند ما ميل نداريم و نمى‌خوريم! زيرا ماموران دوزخ به زور آن را در دهانشان مى‌گذارند و مى‌گويند بايد بخورى!
مساله ديگر درباره اين گياه اين است كه رافع گرسنگى آدمى نيست.
قرآن مى‌گويد:
«لا يسمن و لا يغنى من جوع».
نه فربه مى‌كند و نه از گرسنگى بى‌نياز مى‌نمايد.
آرى، اين گياه را شب و روز به خورد اهل دوزخ مى‌دهند، درحالى‌كه نه چاق و نيرومندشان مى‌كند و نه از گرسنگى نجاتشان مى‌بخشد. تنها شكمشان از اين علف «ضريع» و «نكد» پر مى‌شود، اما نه چاق مى‌شوند و نه سير. اين غذاى كسانى است كه زمين زندگى‌شان را در دنيا خبيث و شوره‌زار قرار دادند.
منبع : پایگاه عرفان
