گاه فردى كه خاطرش خيلى عزيز است در بستر مرگ افتاده و همه دوستدارانش دورش را گرفته‌اند و حاضرند هر كارى برايش بكنند تا نميرد. خداوند در سوره مباركه واقعه در اين‌باره مى‌فرمايد:
«فلولا اذا بلغت الحلقوم. و انتم حينئذ تنظرون. و نحن اقرب اليه منكم و لكن لا تبصرون. فلولا ان كنتم غير مدينين ترجعونها ان كنتم صادقين».
پس چرا هنگامى كه روح به گلوگاه مى‌رسد و شما در آن وقت نظاره‌گر هستيد و هيچ كارى از شما ساخته نيست! و ما به او از شما نزديك‌تريم، ولى نمى‌بينيد. آرى، پس چرا اگر شما پاداش داده نمى‌شويد و به گمان خود قيامتى در كار نيست و شما را قدرتى بزرگ و فراتر است؟ آن روح به گلوگاه رسيده را به بدن محتضر برنمى‌گردانيد، اگر در ادعاى خود راستگوييد؟
اين سخن قرآن به همه كسانى است كه زروزيور فريبشان داده و اراده مطلق خداوند را بر جهان به سهل گرفته‌اند. خطاب آيه به آنان اين است كه اگر كارى از دستتان برمى‌آيد چرا روح فرد محتضر را به او بر نمى‌گردانيد و مى‌گذاريد او بميرد؟
به راستى، مگر اروپايى‌ها و آمريكايى‌ها كم دارو دارند يا كم در علم پزشكى پيشرفت كرده‌اند؟ پس، چرا آن‌ها نيز، مانند مردم مشرق زمين يا كشورهاى جهان سوم يا كشورهاى عقب‌افتاده، مردمانشان مى‌ميرند و هيچ كارى هم از دست كسى در اين‌باره برنمى‌آيد؟ آرى:
چو مرگ تاختن آورد هيچ سود نكرد بقا بقاى خدايست و ملك ملك خدا
منبع : پایگاه عرفان
