در شنيدن كلام خدا، از طريق قرآن و سخنان پيامبر و گفتار امامان و فقيهان جامع الشرايط، آدمى آيينه منعكس كننده صفات حق گشته و به قول قرآن به رنگ حق در خواهد آمد:
«صِبْغَةَ اللَّهِ وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً وَ نَحْنُ لَهُ عابِدُونَ» .
« [به يهود و نصارى بگوييد:] رنگ خدا را [كه اسلام است، انتخاب كنيد] و چه كسى رنگش نيكوتر از رنگ خداست؟ و ما فقط پرستش كنندگان اوييم».
انسان در صورتى كه مستمع كلام حق باشد، اهل حق و عدل، نور و روشنايى، حقيقت و واقعيت، اصالت و معرفت و اهل شرف و وجدان گشته و مصداق واقعى خليفة اللَّه خواهد شد.
انسان در صورت فرمان بردن از فرامين خدا، منبعى از بركت، ظرفى از فضيلت، موجودى وارسته، بشرى پيراسته و شخصيتى الهى خواهد شد.
ولى در صورت مستمع غير شدن، اعم از اينكه مستمع خواسته هاى خود و يا خواسته هاى غير خود گردد، منبعى از شر، موجودى پست، انسانى رذل، و ظرفى پر از زشتى ها خواهد شد.
زمانى كه انسان از كلام حق جدا شود، حركت انتقالى؛ يعنى حركت انسانى و اينكه هر روز او از روز ديگر بهتر شود نخواهد داشت؛ بلكه مانند اسب عصارخانه، تنها حركت وضعى، يعنى حركت به دور شكم و شهوت خود خواهد داشت، و با اين حركت است كه به خوشبختى خود پشت پا زده و پس از هفتاد يا هشتاد سال فعاليت و حركت، برايش روشن خواهد شد كه نه تنها چيزى به دست نياورده؛ بلكه تمام سرمايه هاى عالى انسانى و الهى خود را نيز از دست داده است.
منبع : پایگاه عرفان
