انسان چون خود را بشناسد بر خود لازم و حتم مى بيند كه به صفات الهى آراسته شده و از رذايل و اوصاف شيطانى دور گردد؛ ولى اگر خود را نشناسد، آراستگى به اوصاف حميده را حتم ندانسته و دورى از زشتى ها را لازم نمى بيند و بدون ترديد در ميدان جهل به خود از خوبى ها دور مانده و مصون از بدى ها نخواهد بود.
حضرت على عليه السلام مى فرمايد:
مَنْ لَمْ يَعْرِفْ نَفْسَهُ بَعُدَ عَنْ سَبيْلِ النَّجاةِ وَخَبَطَ فِى الضَّلالِ والْجَهالاتِ .
«هر كه خود را نشناخت از راه نجات دور ماند و در وادى گمراهى و نادانى ها قدم نهاد».
كسى كه داراى دانش و فضل است و در حد استعداد خود از علوم مختلفى آگاه است؛ ولى خود را نمى شناسد، نبايد از او توقع خير و پاكى و سلامت داشت.
منبع : پایگاه عرفان
