شادى و غم‏

اينجاست كه خوشحالى و غم واقعى به انسان دست مى دهد، خوشحالى از داشتن آنچه مولا بر او مى پسندد و غم به خاطر گرفتار بودن به برنامه هايى كه دوست از او متنفر است. آنان كه بدون شناخت خويش خوشحالى دارند خواه ناخواه دچار عجب و غرور و خودبينى مى شوند؛ بنابراين بدون شناخت خويش خوشحالى و يا غم معنا ندارد، به طور قطع كسى كه دچار آلودگى باشد ولى خود را خوشحال نشان دهد، انسان بدبختى است.