عدم شناخت و خود فراموشى از بلاهاى بزرگ وريشه هاى بسيارى از بدبختى ها و مفاسد است. قرآن مجيد، جهل به خويش و خودفراموشى را از بلاهاى بزرگ مى داند كه به عنوان عذاب خدا در دنيا نصيب بدكاران مى گردد، آنجا كه مى فرمايد:
«وَ لا تَكُونُوا كَالَّذِينَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ أُولئِكَ هُمُ الْفاسِقُونَ» .
«و مانند كسانى مباشيد كه خدا را فراموش كردند، پس خدا هم آنان را دچار خودفراموشى كرد؛ اينان همان فاسقان اند».
گرچه خود فراموشان به بسيارى از امور آگاهاند؛ ولى نسبت به خودآگاهى ندارند. خودفراموشان بسيارى از مردم را مريض مى بينند؛ اما امراض روحى، قلبى و فكرى خود را درك نمى كنند، آنان كه جاهل به خويشند، عده اى از مردم را داراى عيب مى بينند؛ ولى از عيوبى كه سر تا پاى خود آنان را گرفته غافلند.
بسيارى از امور را حلال يا حرام مى دانند؛ ولى غافلند كه رحمت خدا بر خودشان حرام است و عذاب حق بر آنان امرى واجب و ضرورى است.
آنان كه از خود آگاه نيستند بر بسيارى از برنامه ها، جايز است و جايز نيست مى گويند؛ ولى خود را در معرض مسائلى كه از طرف خداى متعال حكم جايز است دارد قرار نداده و از افتادن در برنامه هايى كه از طرف حق جايز نيست نگاه نمى دارند.
منبع : پایگاه عرفان
