امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد:
بهترين عبادات، عبادتى است كه از خطرات شياطين بيرونى و عوامل مادى بازدارنده و خطرات درونى در امان باشد و تداوم پيدا كند گر چه به صورت ظاهر اندك و كم بنمايد.
اگر واجبات و مستحبات تو به طور كامل و سالم انجام گيرد بدون ترديد در بندگى خود و عبادت نسبت به معبود صادقى.
[وَاحْذَرْ أنْ تَطَأَ بَساطَ مَلِكِكَ إلّابِالذُّلِّ وَالْإفْتِقارِ وَالْخَشْيَةِ وَالتَّعْظيمِ وَأخْلِصْ حَرَكاتِكَ مِنَ الرّيا وسِرِّكَ مِنَ الْقَساوَةِ]
جداً از اين كه بدون احساس ذلت و احتياج و خشيت و درك عظمت دوست پا در مقام بندگى و بساط سلطان واقعى‌ات بگذارى بپرهيز.
اين مقام، جاى نشان دادن ذلت، فقر، خشيت و تعظيم است كه بدون اين حالات، كسى را در اين بساط راهى نيست و بدون اين حقايق بندگى، به زيور كمال آراسته نمى‌شود.
تمام حركات عبادى خود را از ريا خالص كن و دلت را كه حريم حضرت مولاست از قساوت و چرك عصيان، با جذب و جلب رحمت او بشوى.
اى شده چشم جان من بتو باز از تو در دل نياز و در جان آز
شب اندوه من نگردد روز تا نبينم جمال روى تو باز
تو زما فارغى و ما داريم بر درت سر بر آستان نياز
در دلم آرزوى عشق ترا نيست انجام اگر بود آغاز
مرغ جانم زآشيانه تن جز بكويت كجا كند پرواز
منبع : پایگاه عرفان
