تمايل به زندگى با ديگران و غريزه دوست خواهى، از زمان اولين پيامبر تا هنگام ظهور اسلام به عنوان يك مسأله حياتى همواره مورد توجه اسلام- كه تنها فرهنگ خدا از ابتداى آفرينش انسان تا قيامت است- بوده و در اين زمينه با طرح مسائل و قوانينى بسيار ثمر بخش به هدايت اين غريزه و تمايل انسانى برخاسته تا از بركت آن هدايت، درخت دوستى و معاشرت، محصولات و ثمرات اساسى براى دنيا و آخرت به بار آورد.
آيات قرآن مجيد و روايات، مسأله معاشرت همواره و در هر زمان مورد توجه ويژه آيين حق قرار داشت و در اين زمينه راهنمايى هاى بسيار مهمى به انسان نموده است.
قرآن مجيد، از معاشر و همنشين بد رفتار و آلوده به رذائل اخلاقى- كه همنشينى با او موجب گمراهى و تباهى و تخريب بناى انسانيت است- تعبير به شيطان كرده است و چنين معاشرى را در طول تاريخ بازدارنده طرف خود از راه خدا و دشمنى خطرناك نسبت به خوشبختى و سعادت دنيا و آخرت انسان دانسته و وى را عامل آلودگى و پليدى به حساب آورده و او را موجودى خيال ساز براى همراه و همنشين خود قلمداد نموده، و عاقبت اين گونه معاشرت و رفاقت را ندامت و حسرت ابدى مى داند.
وَ إِنَّهُمْ لَيَصُدُّونَهُمْ عَنِ السَّبِيلِ وَ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ مُهْتَدُونَ* حَتَّى إِذا جاءَنا قالَ يا لَيْتَ بَيْنِي وَ بَيْنَكَ بُعْدَ الْمَشْرِقَيْنِ فَبِئْسَ الْقَرِينُ
و بى ترديد شيطان ها چنين كسانى را از راه خدا باز مى دارند، در حالى كه [با اين گمراهى سخت ] گمان مى كنند راه يافتگان واقعى آنانند؛* تا زمانى كه [در قيامت ] نزد ما آيند [به شيطانش ] گويد: اى كاش ميان من و تو فاصله و دورى مشرق و مغرب بود، پس چه بد همنشينى بودى!
منبع : پایگاه عرفان
