در سطور گذشته بر اساس توضيح الله لا اله الا هو دانستيد كه با توجه به ذات و صفات حق، فقط او معبود واقعى است و بس، و معبودى جز او ازلًا و ابداً وجود خارجى ندارد، ولى دست دنيا پرستان، و عاشقان منافع نامشروع، و زورمداران و ستمگران و طواغيت روزگار به ساختن معبودهاى فراوان دراز شد، و آن معبودان را راه و كانال رسيدنشان به زور و زر و تزوير و قدرت گرفتن و حكومت يافتن قرار دادند، و كوشيدند كه براى تحميل اين معبودها عقل انسان ها را تخدير و از حركت بازدارند، و آنان را با چرخ اباحه گرى بچرخانند، و نهايتاً شرك را در برابر توحيد قرار دهند.
بعثت پيامبران براى اين بود كه اولًا به مردم بفهمانند كه معبودهاى تحميلى بر آنان معبود نيستند، و داراى هيچ حقى نمى باشند، و در زندگى نقشى ندارند، بلكه همه اينها سد راه انسانيت، و قاتل ارزش ها، و خاموش كنندگان چراغ پر فروغ عقل و نهايتاً ابزار و وسائلى در دست زورمندان و طواغيت، و مادى گران براى دوشيدن شيره جان انسان ها و به غارت بردن منافع و ثروت هاى ايشان و تخريب دنيا و آخرت اينان است.
قدرت گونه ها و خدانماهاى تاريخ همواره برنامه ها و سرانگشتان نامرئى شان درون جمجمه گوسپند سيرتان انسان صورت در كار ديگر، ساختن افكار و عقايد و جا به جا ساختن بافت هاى مغزى و قالب ريزى و شكل دادن به آنها آنگونه كه خود مى خواسته اند بوده است تا اگر شد خدائى و خداوندگارى و يا لا اقل مظهر و ظل و سايه خدا بودن خود آنان را باور دارند چنان كه فرعون و نمرود و .... اينان بشر را به اسارت كشيدند، و اگر نشد خدائى پيكره ها و سنگ و بت و چوب ها و حيوانها را كه باز حاصل آن گرچه غير مستقيم، خدائى كردن و مطاع و معبود و رب بودن خودشان باشد، كه سجده بردن و اداى احترام نمودن بر پيكره ها باز نماى موضوع است.
اين روند، خواهى نخواهى عقيده به خدايان متعدد و متنوع را كه تعدد و تنوع تاريخى خدايان رم و يونان و مصر و حجاز و ايران و هند و چين مثال بارز آن است موجب مى شده است، چه هر قطب و قدرت و تشكيلاتى منطقه خاصى، گوشه خاصى، مملكت خاصى و لزوماً شرايط و موقعيت خاصى داشته است كه بر مبنا و معيار آنها، موجودات متمايز و خاصى را زمينه مى ديده است به عنوان سرم خدا به ذهن و عقيده مردم تزريق كند.
معبود يا معبودانى كه در رم زمينه بوده، به مردم باورانده شوند، نوعاً همان هائى نمى بوده اند كه در يونان زمينه بوده به مردم باورانده شوند، و آنچه در اينجا زمينه بوده نوعاً همان هائى نمى بوده اند كه در مصر زمينه بوده و همين سان تا ايران و توران و بابل و آشور و كلده و حجاز و چين و .... و تمامى نواحى و مناطق ديگرى كه هر كدام برايشان خدا، يا خدايان سلسله مراتبى تراشيده مى شد، چونان خداى خدايان كه در رأس قرار داشت و كابينه يا هيئت خدايان، كه پس از خداى خدايان قرار داشتند، و خدايان مناطق و استان ها كه در سلسله بعد قرار داشتند و خدايان شهرستان ها و روستاها كه نماينده اينها بودند و باز خدايان خاندان ها و افراد كه از اينها فروتر و ....!!
فاجعه بزرگ و اسف بار تاريخ و عامل تجزيه قدرت و استعداد جهش انسان همين عقيده به خدايان متعدد و يا ميدان دادن به خدايگان هاى مختلف بوده است.
عقيده به خدايان متعدد و يا موضع گيرى عملى كه در نتيجه با آن عقيده سخيف و بى پايه و بى دليل يكسان است از چندين جهت تحليل برنده قوا و استعدادهاى انسانى و كُند كننده موتور تاريخ است:
الف- از اين جهت كه فرد يا جمع يا انسانيت معتقد و يا تن داده و تسليم به خدايان متعدد، هستى را آفريده يك قدرت، تابع يك اراده، داراى يك جهت، يك مقصد، و يك غايت نمى بيند، و خود را مقهور يك قدرت، تابع يك اراده، رهرو يك راه، گيراى يك جهت، پوياى يك مقصد، و جوياى يك غايت نميداند و تجمع امكانات و تمركز قوا و تشكل نيروها را در يك جبهه و براى يك هدف نمى تواند.
ب- از اين جهت كه هستى در نظر وى داراى سنن و قوانين هماهنگ و يك جهت نيست تا بى تجزيه قوا تصادم و اصطكاك با يكايك آنها را بتواند جلو گيرد و با يك جهت ساختن تمامى نيروها با آنها هماهنگ و هم دوش و هم جهت گردد، و با همكارى متقابل با آنها تكامل خويش و آبادى جهان و حركت تاريخ را شتاب بخشد.
ج- از اين جهت كه خدايات متعدد و اراده هاى مختلف و خواسته هاى متعارض و متضادى را بر وجود خود و جامعه و جهان خود حاكم و متصرف مى پندارد كه ناگزير بايد به چرخ همه آنها چرخيد، و به ساز همه آنها رقصيد، كه طبعاً اعمالى متناقض و رفتارى متضاد و كارهائى معارض و مزاحم با يكديگر را ضرور مى سازند، كه اثر هم ديگر را خنثى مى سازند و راندمان يكديگر را هيچ
د- از اين جهت كه عقايد متضاد به خدايان گوناگون، در روان و باطن خود او نيز آشوب و طوفان بپا مى كند و اصطكاك و تصادم به وجود مى آورد و دچار تشنج و بحران فكرى اش مى سازد، و احساسات درونى وى را به كشمكش با خود مى كشاند و انگيزه ها و خواسته ها و نيازهاى شخصى وى را به دوگانگى و تضاد و تزاحم دچار مى سازد، و قدرت عمل و اراده ى حركت و تصميم انتخاب را در درون وى فلج مى سازد.
ه- از اين جهت كه اين عقيده موجودات و آفريده ها و حتى انسان ها (ى منسوب به خدايان ديگر) را بيگانه و جدا از وى در احساس او وانمود مى سازد و حس انسان دوستى و فداكارى و روح جمعى و مردم گرائى و شوق تعاون و همكارى و اراده همنوائى و وحدت و تشكل با آنان را در درون وى پژمرده و خاموش و كور مى سازد، و او را در برابر اقدامات لازم مردد و بى تصميم و نگران وامى گذارد و چونان لشى پژمرده و بى حال و يا عضوى بريده از اندام از جريلان تكامل و حيز استفاده خارج مى كند.
اميرمؤمنان مى فرمايد:
«وَ شَدَّ بِالْإِخْلَاصِ وَ التَّوْحِيدِ حُقُوقَ الْمُسْلِمِينَ فِى مَعَاقِدِهَا ....»
آرى اگر توحيد اعتقادى و عينى در ميان نباشد هيچ حقى به صورت لازم ادا نمى شود و هيچ انسانى در هيچ جهتى دل براى انسان ديگر نمى سوزاند.
و- از اين جهت كه آدميان را بر حسب انتساب به خدايان گوناگون و برتر و فروتر، در موضع ها و طبقات مختلف و برتر و فروتر به او مى نماياند، و او را به طبيعى بودن وجود و تداوم طبقات بالا و پائين و محروم و برخوردار و ..... متقاعد مى سازد، و خواجگى خواجگان را موهبتى طبيعى و خدائى، و بردگى بردگان را چنان كه ارسطوى فليسوف نيز مى فرمود!! ضرورتى فطرى و مشيتى آسمانى برايش وانمود مى كند و در نتيجه او را از توفيدن عليه چنين نظمى و برخاستن براى نظمى ديگر از باطن و درون افسار مى زند و به وضع موجود و مستقر، تن داده و تسليم مى كند.
ز- از اين جهت كه دست مدعيان خدائى و شياطين انسى را كه هر كدام به سوئى خواهند كشانيد در وجود خويش و در سرنوشت جامعه و جهان بازمى گذارد، چندان كه پيكره ى بشريت واحد و آفريده ى خداى واحد را به نام هاى مسخره و خرافه هاى تراشيدنى مليت و قوميت و نژاد و وطن و خاك و مرز و بوم و حاكميت ملى و تماميت ارضى و عدم دخالت در امور ديگران و ..... قطعه قطعه كنند و چونان گرگانى كه به گله اى زده باشند بدرند و ببرند و بخورند و توان و قدرتش را متلاشى سازند، و قوا و استعدادهايش را به تحليل برند و از او كه مى خواسته سر به آسمان سايد، مجسمه ى تسليمى در برابر هر خسى به قالب ريزند!!
و اينك چند مثل در رابطه با توحيد و شرك بر اساس اين آيه شريفه:
ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا رَجُلًا فِيهِ شُرَكاءُ مُتَشاكِسُونَ وَ رَجُلًا سَلَماً لِرَجُلٍ هَلْ يَسْتَوِيانِ مَثَلًا الْحَمْدُ لِلَّهِ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لا يَعْلَمُونَ:
خدا براى فهماندن توحيد و شرك مثلى زده است: مردى را كه اربابان مختلف و ناسازگار و بداخلاق در مالكيت او شريك اند، و مردى كه فقط بنده يك مالك است، آيا اين دو برده از جهت فرمان گرفتند و فرمان بردن با هم مساوى هستند. [موحدان كه بنده خداى يگانه اند داراى زندگى پاك، منظم، عادلانه و آخرتى آبادند و مشركان كه فرمان براى اربابان متعدد و گوناگون اند داراى زندگى پريشان پر اضطراب، بى تكيه گاه و آخرتى خراب اند] همه ستايش ها ويژه خداست، آرى اكثر ايشان به آثار و منافع خدا معرفت ندارند.
به كارگاهى كه كارمندان و كارگرانى بسيار دارد مى نگريم، اگر تمامى اينان از يك فرمان و يك نظام تبعيت كنند، جريان كار رو به راه بوده، تمامى نيروها از تمام شعب و قسمت ها و از همه موتورها و پروانه ها و پيچ و مهره ها و چرخانندگان آنها در يك جهت و براى يك هدف و يك غايت به جريان خواهند بود و بى تصادم و اصطكاك بازده و راندمان خود را به بار خواهند آورد، ولى چنانچه هر كدام از فرمانى تبعيت كنند و به ساز كسى برقصند، و به چرخ كسى بچرخند بديهى است كه جز متلاشى گشتن كارخانه و ويرانى كارگاه بازده ديگرى نخواهد داشت.
سيل آنگاه به خروش مى آيد كه جويبارها هر كدام به سوئى واحد كشيده نشوند.
بنا آنگاه پيش مى رود كه اگر كسى آجرى مى گذارد ديگرى پايه اى را ويران نسازد.
ساعت آنگاه وقت را نشان مى دهد كه اگر پيچى بدين سوى بچرخد مهره اى بدان سوى بچرخد.
سپاه و لشگر آنگاه سيل آسا به يكسو به موج مى آيد و دشمن را از جا مى كند كه وحدت فرماندهى را فاقد نباشد و از هر سوئى فرمان نيايد.
كشتزار آنگاه بر مى دهد كه اگر يكى مى كارد ديگرى برنكند، و اگر يكى آبيارى مى كند ديگرى وارونه اش نسازد.
انسان ها نيز آنگاه مى توانند چرخ عظيم تكامل خويش و آبادى جهان و سعادت آخرت و حركت تاريخ را آن سان كه بايسته و درخور آنان است به راه انداخته و به آن شتاب بخشند كه از وحدت فرماندهى برخوردار بوده، زير پرچم و فرمان يك قانون، يك نظام و يك حكومت واحد خدائى كه مجريانش از هر ظلم و هوسى برى بوده، جز به فرمان خدا و مصلحت انسان گامى برندارند قرار گيرند و با توحيد قوا و وحدت جهت و غايت هدف چونان سيل در صفى واحد و متشكل به موج آيند و هر خار و خسى را از سر راه تكامل خود بردارند.
اگر جامعه انسانى به اين سو كه تحقق عينى توحيد است شركت سهامى خدايان، با فرماندهى هاى متضاد و هوس آلود خود آنان را كالاى معاملات و سفره كامرانى خود قرار خواهند، خصال و ويژگى هاى انسانى آنان را قربانى هوس هاى خود خواهند ساخت، آنان را از درون خالى و پوك خواهند كرد، قوا و استعدادهاى آنان را به تحليل خواهند برد.
پيكره وحدت آنان را تجزيه خواهند نمود، اجزاء و شراشر آنان را كركس وار زير دندان خواهند گرفت ارزش ها و اصالت هاى انسانى آنان را مسخ خواهند كرد، فطرت و انسانيت آنان را مورد هجوم قرار داده دگرگون خواهند نمود و خاكستر آدميت آنان را به باد خواهند داد، اكنون به بخشى از آيات از قرآن مجيد در اين زمينه كه بيش از 140 آيه است توجه دقيق نمائيد:
وَ مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَكَأَنَّما خَرَّ مِنَ السَّماءِ فَتَخْطَفُهُ الطَّيْرُ أَوْ تَهْوِي بِهِ الرِّيحُ فِي مَكانٍ سَحِيقٍ:
آن كه براى خدا شريك گيرد [به شركت سهامى خدايان تن دهد و تسليم شود] چنان است كه از آسمان سقوط كرده باشد، پس كركسان اجزاء از هم گسسته لاشه بيجان او را همى در ربايند يا باد ذرات وى را به وادى كران ناپيدا بپراكند.
قاتِلُوا الْمُشْرِكِينَ كَافَّةً كَما يُقاتِلُونَكُمْ كَافَّةً وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ:
بى استثناء با شريك گيران و تن دهندگان به معبودهاى باطل بجنگيد، چونان كه با شما بدون استثناء مى جنگند و بدانيد كه خدا هم جبهه پرهيزكاران و خدامداران است.
اين آيه نه تنها بر ضد آن شركت ها كه بر ضد تحمل كنندگان آنها نيز فرمان قتال مى دهد و براى تقويت اهل تقوا- كه اين قتال نشانه آنان است- و ردّ منفى بافان توجيه گر روشن گرى مى كند كه: و بدانيد خدا اين پايگاه قدرت بى نهايت هم جبهه خدامداران است و جبهه اى كه خدا در صف آن باشد شكست نمى خورد، و ذلت نمى پذيرد و طبعا منفى بافى نمى كند.
إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ:
خدا نمى بخشد كه براى او شريك تحمل كنند، و غير آن را براى هر كه بخواهد مى بخشد.
أَنَّ اللَّهَ بَرِي ءٌ مِنَ الْمُشْرِكِينَ وَ رَسُولُهُ:
خدا و رسول او از شريك گيران بيزار و بريده اند.
إِنَّمَا الْمُشْرِكُونَ نَجَسٌ فَلا يَقْرَبُوا الْمَسْجِدَ الْحَرامَ ...
تحمل كنندگان شريك، كه مشرك در طاعت، ربوبيت، و عبادت اند بى چند و چون نجس اند پس نبايد به مسجدالحرام نزديك شوند.
وَ وَيْلٌ لِلْمُشْرِكِينَ:
چاهى كه داراى عذاب ويژه است بر مشركان باد.
لِيُعَذِّبَ اللَّهُ الْمُنافِقِينَ وَ الْمُنافِقاتِ وَ الْمُشْرِكِينَ وَ الْمُشْرِكاتِ:
تا خدا مردان و زنان منافق و مردان و زنان شريك گيرنده را دچار عذاب كند.
إِنَّهُ مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدْ حَرَّمَ اللَّهُ عَلَيْهِ الْجَنَّةَ وَ مَأْواهُ النَّارُ وَ ما لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنْصارٍ:
آن كه براى خدا شريك بگيرد، و تن به فرهنگ فرعونى و نمرودى دهد خدا بهشت را بر او حرام نموده، جايگاهش آتش است و ستم كاران را هيچ مددكارى نيست.
إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ وَ الْمُشْرِكِينَ فِي نارِ جَهَنَّمَ خالِدِينَ فِيها أُولئِكَ هُمْ شَرُّ الْبَرِيَّةِ:
آن گروه از اهل كتاب كه حق را پوشاندند و مانع هدايت مردمشان شدند و آن دسته از مردم كه تن به شريكان ساختگى و معبودان باطل در برابر معبود حق دادند در آتش دوزخ جاودانه اند و بدترين مخلوقات و جنبندگان هم آنانند.
يا بُنَيَّ لا تُشْرِكْ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ:
هان اى فرزندم براى خدا شريك قرار مده كه قرار دادن شريك براى خدا بيدادى بس بزرگ است.
وَ مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلالًا بَعِيداً:
آن كه براى خدا شريك قرار دهد به شدت به گمراهى دورى دچار گشته است.
لَوْ أَشْرَكُوا لَحَبِطَ عَنْهُمْ ما كانُوا يَعْمَلُونَ:
اگر انسان ها در طاعت و عبادت و ربوبيت در برابر خدا تحمل شريك كنند آنچه از عمل انجام مى دهند تباه و نابود مى شود.
از حضرت حق عاجزانه و ملتمسانه بخواهيم كه با عنايت و لطفش و با كرم وجودش ما را از شرك خفى كه هواپرستى و ريا و از شرك جلى كه طاغوت پرستى است حفظ نمايد.
منبع : پایگاه عرفان
