امام صادق ع ميفرمايد:
خداوند متعال 12 هزار قنديل ساخته که در هر قنديلي، 12 هزار مانند هفت آسمان شما در آن جا داده شده است. اين دورنمايي از گسترة بهشت ابدي است.
خداوند حكيم به گوشهاي از نعمتهاي بهشت در سورههای دهر، الرحمن، و واقعه اشاره کرده است. آيا اين بهشتي که قرآن ميگويد پهناي آن، پهناي آسمانها و زمين است، قيمتش اين دوازده حرفی است که ميتوان در گوشة يک کاغذ نوشت؟ اين که خيلي حرف بيربطي است.
اين لا اله الا الله را میتوان به طوطيهاي هند نیز ياد داد ـ که گاهي قدرت يادگيري آنها در سخن گفتن مثل انسان است ـ به او بگوييم لااله الا الله، او هم میگويد لا اله الا الله؛ حال، بهشتي که به وسعت آسمانها و زمين است، همين است که بر روي زبان طوطي ميچرخد؟ خیر. اين لا اله الا الله روي زبان من میچرخد؛ آیا قيمت بهشت، همين لفظ است؟! و بعد، آن بهشتي که به وسعت آسمان و زمين است، به او عنايت ميشود؟! اگر نیست، پس منظور پيامبر از اين لا اله الا الله چيست، که ميفرمايد:
«ثمن الجنة لا اله الا الله»
منظور رسول خدا، آن حقيقت قلبياي است که باعث شده درون انسان از غيرخدا به عنوان يک موجود مستقل يا به عنوان موجودي که اگر نباشد، کار خدا در زندگي من لنگ ميشود، پاک شود.
اين توحيد قلبي است که با ذكر لااله الا الله زبان من ميخواند؛ يعني دروغ نميگويد و زبان من با دلم يکي است. يعني وقتي با زبان لا اله الا الله ميگويم، گنج توحید در قلب من بدون آميختگی با شک، قرار گرفته است. بنابراین منظور این فرمایش آن حقيقتي از توحيد به عنوان اعتقاد و ايمان، همة دل را پر کرده است و من با آن توحيد، يک دل پاک دارم، و با بودن خدا در قلبم انحراف قلبي ندارم. اين، بهاي بهشت است.
منبع : پایگاه عرفان