اهالى شهرى در جنوب استان خراسان در سال هزار و سيصد و چهل و نه مرا براى منير دعوت كردند. گفتم: كه سرشناس اين شهر كيست؟ گفتند: از علما؛ گفتم: نه از شخصى ها؛ گفتند: او در بازار يك مغازه كوچك دارد و بسيار سرشناس است و شغل او راننده كاميون است. من وقتى وارد حجره شدم ديدم همان است كه به من معرفى كرده بودند، اسم مرا برد و بلند شد مرا در آغوش گرفت، خيلى تعجب كرده و بهت زده شدم.
گفتم: اولين بار از كجا مرا مى شناسى؟ گفت: من با كاميون خيلى بار به تهران مى بردم، گاهى در دهه عاشورا يا ماه رمضان به تهران كه مى رسيدم و گاراژ ما نزديك مسجدى بود كه شما منبر مى رفتيد.
او گفت: چه كار در شهر ما داشتيد؟ گفتم: من پرسيدم انسان معتبر اين شهر كيست؟ نشانى شما را دادند. گفت: به خانه من برويم. خانه اى سه هزار مترى داشت، آب قنات و درخت هاى جالب و خيلى قديمى كه براى هشتاد سال پيش بود. گفت: ده شب اينجا بايد منبر برويد.
يكى از زيباترين منبرهاى دوره عمر من در آن شهر بود.
يك مسجد بزرگى كنار يك ميدان بزرگ شهر بود كه شب ششم به بعد تمام آن ميدان پر جمعيت مى شد و نزديك صد تا عالم روحانى براى جلسه مى آمدند. من به صاحبخانه گفتم كه روحانيون شهر شما هستند يا از اطراف آمده اند، گفت: نه، همه اهل اين شهر هستند. گفت: كمتر سابقه داشته همه آنان براى جلسه منبر بيايند معلوم مى شود منبر را قبول دارند. چون بيشتر اينها مجتهد نجف هستند.
من هم خيلى خوشحال شدم. گفتم: ممكن است براى من با علما جلسه بگذارى؟ گفت: مى خواهى به منزل دعوت كنم؟ او آدم خيلى دست و دل بازى بود. ظهر پنجاه نفر و شب هشتاد نفر را دعوت مى كرد. مى گفت: من يك نفرم تو هر روز ظهر و شب دعوت مى كنى. مى گفت: تو ناراحت خانواده من نباش، تمام غذاها را دو خدمتگزار مرد و زن آماده مى كنند و همه خدمت ها فداى يك موى سيدالشهدا عليه السلام باشد. اين هم يك عبادت است.
خدا هم به او توجه كرد و او اكنون كشاورز نمونه كل استان خراسان است و خدا هم بسيار به او نعمت داده است و من چهار سال پيش به آن محل رفتم، مرا به سرزمين كشاورزى برد كه گندم و جو و چغندر و بادام، گردو، سيب داشت. باغ او فقط سالى دو ميليون كيلو سيب دارد. زكات و خمس مى دهد يك درصدى
هم براى حضرت سيدالشهدا عليه السلام خيرات مى كند، به همه رسيدگى مى كند.
گفت: من همه علما را دعوت مى كنم و همه علما را دعوت كرد؛ در جلسه اين فكر را خدا به ذهن من انداخت. من به عالم بزرگ منطقه كه مجتهد و روشن فكرى بود، گفتم: آقا چهار طرف شهر شما چقدر روستا دارد؟
گفت: نمى دانم، گفتم: آمار بگيريد. آمار گرفتند تا حدود شصت كيلومترى در منطقه نزديك نود آبادى فقير هستند. گفتم: شما چند تا روحانى هستيد؟ گفتند: نزديك دويست نفر. گفتم: شما حاضريد با من در شهر بيايد و ماهى ده تومان عضوگيرى كنيم. گفت: چرا؟ گفتم: يك ماشين بخريم و پنج شنبه ها كه حوزه تعطيل شد بعد از ظهر صد طلبه را ماشين در تمام روستاها پخش كند و شب هاى جمعه مسائل شرعى ياد مردم بدهند و روضه بخوانند و از مردم پولى نگيرند و روز جمعه ماشين همه را برگرداند. ايشان گفت: حاضرم. بسيارى از مردم اسم نوشتند پول خوبى جمع شد يك خودرو جيپ خريدند. چند نفر از مراجع تقليد وقتى طرح را فهميدند پول فرستادند. شما براى خدا قدم بردار پول آن مى رسد.
بعد از ده سال همين آخوندها نزديك چهل تا غسال خانه و سى مسجد در روستاها ساختند. چند تا مريض نابيناى مرد و زن را با آن خودرو به مشهد بردند و به دكتر متخصص نشان دادند، عمل جراحى كردند و بينا شدند.
وقتى امام صادق عليه السلام مى فرمايد:
« شيعتنا أهل الورع و الاجتهاد و أهل الوفاء و الأمانة و أهل الزهد و العبادة »
عبادت يعنى بندگى مولايى كه خداوند است. يعنى به حرف مولا گوش دهيد. يكى از حرف هاى خدا،
« تَعَاوَنُواْ عَلَى الْبِرِّ »
است. جمع شويد و به هم ديگر برنامه و طرح بدهيد و يك كار خير برپا كنيد.
اين عبادت است. خدا كار كوچك را از بزرگ قبول مى كند؛ اين هم يك ويژگى شيعه است.
بيا تا دست از اين عالم بداريم
بيا تا پاى دل از گل برآريم
بيا تا بردبارى پيشه سازيم
بيا تا تخم نيكويى بكاريم
بيا تا هم چون مردان در ره دوست
سراندازى كنيم و سرنخاريم
بيا تا از غم دورى از اندر
چو ابر نو بهارى خون بباريم
منبع : پایگاه عرفان
