ابوذر رحمه الله مى فرمود:
هر كس تكيه به پروردگارش نكرد و به حضرت او اعتماد و اطمينان نبست، آبرويش رفت و پرده حرمتش دريده شد، هر چند در ميان سنگ سخت جا داشته باشد.
كسى زيانكارتر و خوارتر و پست تر از آن شخصى نيست كه، ضمانت پروردگارش را در باب روزى، آن هم ضمانتى كه قبل از خلقت انسان، براى روزيش تا دقيقه آخر حيات تجلّى كرده تصديق نكند، در حالى كه در اين زمينه آيات فراوانى در قرآن مجيد و مسائل مهمى در گفتار انبيا و امامان و اوليا آمده: چه بدبخت است كه بعد از اين همه حقايق، قوّت و تدبير و كوشش خود را معتبر در ادامه حيات دانسته و براى اين اوصاف استقلال قائل باشد و از حدود الهى تجاوز نموده و از حضرت ربّ العزّه كه همه نيروها به دست اوست، دست كشيده به خود و علل و اسباب ظاهرى تكيه كند، اسباب و عللى كه خداوند قادر از آن ها بى نياز است و خود حضرت او مسبّب الاسباب و على كلّ شى ء قدير است.
منبع : پایگاه عرفان
