فارسی
جمعه 10 فروردين 1403 - الجمعة 18 رمضان 1445
قرآن کریم مفاتیح الجنان نهج البلاغه صحیفه سجادیه
0
نفر 0

گناه: ويرانگر بناى انسانيت‏

 

انسان يگانه موجودى است كه جامعيت وجودى دارد؛ زيرا در او هم جنبه هاى ملكوتى و هم جنبه هاى حيوانى وجود دارد. انسانى كه غرايز و شهوات بر وجودش حاكميت داشته و عقل و خرد را به خدمت شهوات و تمايلات حيوانى گماشته باشد حريص، بخيل، ناسپاس، طغيانگر، ستم پيشه، و ... خواهد بود. پيامبر اعظم، صلى اللّه عليه و آله، در ادامه روايت پيش گفته مى فرمايد:

«من هدم بنيانه فهو ملعون».

هركس در خراب كردن اين ساختمان (انسانيت) سعى ورزد ملعون و از رحمت خدا به دور است.

حال، سوال اين است كه اين ساختمان چگونه تخريب مى شود؟

بنابر آيات قرآن و روايات، گناه و معصيت مى تواند به راحتى اين بنيان را براندازد. قرآن مجيد گناهكار را «طاغوت» خطاب مى كند.

طاغوت كسى است كه در درون خود طوفان سهمگينى از گناه به پا كرده و به وسيله آن جنبه معنوى خود را از بين برده است.

قرآن مجيد، گاه نيز از گناه به «آتش» تعبير كرده است:

- «إن الذين يكتمون ما أنزل اللّه من الكتاب و يشترون به ثمنا قليلا أولئك ما يأكلون فى بطونهم إلا النار و لا يكلمهم اللّه يوم القيامة و لا يزكيهم و لهم عذاب أليم».

قطعا كسانى كه آنچه را خدا از كتاب (تورات و انجيل به عنوان حلال و حرام) نازل كرده به سود خود، از بى سوادان يهود و نصارى پنهان مى كنند، و در برابر اين پنهان كارى بهاى اندكى به دست مى آورند، جز آتش به شكم هاى خود نمى ريزند. و خدا روز قيامت با آنان سخن نمى گويد، و از گناهان و زشتى ها پاكشان نمى كند، و براى آنان عذابى دردناك است.

- «إن الذين يأكلون أموال اليتامى ظلما إنما يأكلون فى بطونهم نارا و سيصلون سعيرا».

بى ترديد كسانى كه اموال يتيمان را به ستم مى خورند، فقط در شكم هاى خود آتش مى خورند، و به زودى در آتش فروزان درآيند.

بارى، آتش گناه ممكن است ساختمان انسانيت را بسوزاند و مرد و زن گناهكار را از چارچوب انسانيت خارج كند و در زمره فاسقان  قرار دهد. خداوند در قرآن كريم درباره گناهكاران مى فرمايد:

«و لقد ذرأنا لجهنم كثيرا من الجن و الانس لهم قلوب لا يفقهون بها و لهم أعين لا يبصرون بها و لهم آذان لا يسمعون بها أولئك كالانعام بل هم أضل أولئك هم الغافلون».

و مسلما بسيارى از جنيّان و آدميان را براى دوزخ آفريده ايم، زيرا آنان را دل هايى است كه به وسيله آن معارف الهى را در نمى يابند، و چشمانى است كه توسط آن حقايق و نشانه هاى حق را نمى بينند، و گوش هايى است كه به وسيله آن سخن خدا و پيامبران را نمى شنوند، آنان مانند چهارپايانند بلكه گمراه ترند؛ اينانند كه بى خبر و غافل از معارف و آيات خدايند.

گناهكاران چشم دارند، ولى بصيرت ندارند و حقيقت بين نيستند:

اجسام، رنگ ها، و ظواهر را مى بينند، اما نمى توانند حقايق را مشاهده كنند. ابو جهل و ابو لهب، در طول 35 سال زندگى نزديك با پيامبر، صلى اللّه عليه و آله، نتوانستد پيامبر را پيامبر ببينند. بنابراين، ايشان را «يتيم» خطاب مى كردند و به آزار ايشان مى پرداختند و بدين ترتيب مى خواستند او را خوار كنند. در مقابل آنان سلمان فارسى بود كه در اولين برخورد با پيامبر به او ايمان آورد.

قرآن كريم مى فرمايد:

«و لهم آذان لا يسمعون بها».

ابو طالب و ابو لهب هر دو عموى پيامبر بودند و هر دو سال ها آيات قرآن را از زبان پيامبر، صلى اللّه عليه و آله، شنيدند، ولى يكى گوش كرد و ديگرى گوش نكرد. شنيدن حرف حق با پذيرفتن آن متفاوت است؛ يعنى ممكن است كسى سخن حق را بشنود، اما آن حرف را گوش ندهد. آن كه چشمش خارج از ساختمان انسانيت كار مى كند تنها صورت اجسام را مى بيند: نان و پنير، شيرينى و كيك، ديوار و آشپزخانه، و حيوان و آدم. همچنين، كسى كه گوشش خارج از ساختمان انسانيت است كثيف ترين صداها را گوش مى دهد، اما پاك ترين صداها به گوشش مى خورد و آن را نمى پذيرد. به همين جهت است كه پروردگار مى فرمايد:

«اولئك كالانعام».

يعنى اينان در پيشگاه خدا انسان محسوب نمى شوند، بلكه چهارپا هستند. البته، پروردگار در ادامه مى فرمايد: چهارپايان ارزش بيشترى از اين افراد دارند، زيرا اين ها اصلا ارزش ندارند.

خداوند در آيه ديگرى از قرآن كريم مى فرمايد:

«مثل الذين حملوا التوراة ثم لم يحملوها كمثل الحمار يحمل اسفارا بئس مثل القوم الذين كذبوا بآيات اللّه و اللّه لايهدى القوم الظالمين».

وصف كسانى كه عمل كردن به تورات به آنان تكليف شده است، آن گاه به آن عمل نكردند، مانند درازگوشى است كه كتاب هايى را كه هيچ آگاهى به محتويات آن ها ندارد حمل مى كند. چه بد است سرگذشت مردمى كه آيات خدا را تكذيب كردند. و خدا مردم ستمكار را هدايت نمى كند.

اين افراد بيشتر به خودشان ظلم مى كنند؛ ساختمان انسانيت خود را نابود مى كنند و روز قيامت با توشه اى كم ارزش در آستان حق تعالى حضور مى يابند. خداوند متعال در قرآن مجيد تأكيد مى كند كه فقط خريدار انسان ها و اعمال قيمتى است:

«إن اللّه اشترى من المؤمنين أنفسهم و أموالهم بأن لهم الجنة يقاتلون فى سبيل اللّه فيقتلون و يقتلون وعدا عليه حقا فى التوراة و الانجيل و القرآن و من أوفى بعهده من اللّه فاستبشروا ببيعكم الذى بايعتم به و ذلك هو الفوز العظيم».

يقينا خدا از مؤمنان جان ها و اموالشان را به بهاى آن كه بهشت براى آنان باشد خريده؛ همان كسانى كه در راه خدا پيكار مى كنند، پس دشمن را مى كشند و خود در راه خدا كشته مى شوند. خدا آنان را بر عهده خود در تورات و انجيل و قرآن وعده بهشت داده است. وعده اى حق؛ و چه كسى به عهد و پيمانش از خدا وفادارتر است؟ پس اى مؤمنان! به اين داد و ستدى كه انجام داده ايد، خوشحال و شاد باشيد؛ و اين است كاميابى بزرگ.

مؤمن باارزش است، جان و مال حلال مؤمن ارزش دارد؛ بنابراين خدا خريدار مؤمن است. خدا حاضر است در اين معامله، بهشت را به مؤمن ارزانى كند و البته، رضايت پروردگار از همه چيز بالاتر است.

رسد آدمى به جايى كه به جز خدا نبيند

 

بنگر كه تا چه حد است مكان آدميت.

     

 


منبع : پایگاه عرفان
0
0% (نفر 0)
 
نظر شما در مورد این مطلب ؟
 
امتیاز شما به این مطلب ؟
اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی:

آخرین مطالب

جایگاه حقیقی انسان در آیات و روایات
ارزش شیعه در کلام اهل‌بیت(علیهم‌السلام)
خاطره مردان مخلص خدا
مصاديق منعمين در قرآن
چند روايت عجيب در مورد پدر و مادر
امر و نهی واجب پروردگار بر مردم مؤمن
تاريكى‏اى كه متعلق به مادر بود
حل مشكل مردم، ارزشى بالاتر از ده عمره رجبيه
خلاصة مباحث ماه مبارک
استقامت مؤمن در برابر تحريكات‏

بیشترین بازدید این مجموعه

استقامت مؤمن در برابر تحريكات‏
رفع حجاب‏ها با ايمان و تقواى مستمر
تفاوت «ضرر» و «خسران»
ردّ ادعاى كهنگى دين اسلام‏
سِرِّ نديدن مرده خود در خواب‏
شب قدر
ماهيت انسان
خاطره مردان مخلص خدا
شکیبایی در برابر مشکلات - جلسه نوزدهم - (متن کامل + ...
امر و نهی واجب پروردگار بر مردم مؤمن

 
نظرات کاربر

پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز



گزارش خطا  

^